1999020239

110 MIECZYSŁAW KLIMASZEWSKI (4)

pleksów. Do skał bardziej odpornych na czynniki zewnętrzne (wietrzenie, unoszenie, erozję) zaliczono:

1)    piaskowiec górno kredowy (typu śląskiego),

2)    piaskowiec jamneński,

3)    warstwy inoceramowe;

do skał średnio odpornych zaliczono:

1)    eoceńskie piaskowce krzemieniste,

2)    rogowce,

3)    warstwy krośnieńskie dolne,

4)    margle kredowe;

do skał mało odpornych zaliczono:

1)    łupki pstre,

2)    łupki menilitowe,

3)    warstwy krośnieńskie górne.

Klasyfikacja powyższa jest naturalnie względna i odnosi się tylko do omawianego obszaru. Dostępne opracowania geologiczne (kartograficzne i opisowe) wykorzystano dla zrobienia „mapy odporności skał" w⁷ dolinie Sanu i najbliższym otoczeniu.

Tektonika badanego terenu przedstawia się dosyć prosto. Obszar od Leska po Dynów⁷ buduje szereg regularnych siodeł, oddzielonych łękami o przebiegu z pn.-zach. na pd.-wsch.; poniżej Dynowa aż po Przemyśl zmienia się ich kierunek na prawie południkowy. Na wsch. od Dynowa zmienia się też tektonika; miejsce dobrze wykształconych antyklin i synklin zajmują, szczególnie w części brzeżnej, skiby ponasuwane na siebie.

W jądrach siodeł znajdują się utwory kredowe (po Mrzygłód kreda typu śląskiego, poniżej tej miejscowości warstwy inoceramowe). Otulone są one na skrzydłach eocenem pstrym i warstwami menilitowymi, w⁷ łękach zalegają warstwy krośnieńskie (oligocen).

Naprzemianległość kompleksów skał bardziej i mniej odpornych warunkuje występowanie wzdłuż Sanu odcinków dolinnych przełomowych i nieckowatych. Odcinki przełomowe posiadają wąskie dno i strome zbocza, odcinki nieckow⁷ate wyżłobione w warstwach mało odpornych cechuje szerokie dno i zbocza łagodniejsze, a niekiedy zupełnie połogie. Nachylenie zboczy nie jest jednak cechą istotną dla określenia charakteru doliny przełomowej czy nieckowatej. Dolina bowiem Sanu, podobnie jak doliny innych rzek karpackich, przedstawia typ doliny skrzynkowej (Kastental) o dnie płaskim i dosyć stromych zboczach, przechodzących wyraźnym i ostrym załomem w powierzchnię wierzchowinową. Taka forma dolinna jest wynikiem przeważającej erozji bocznej, która w odcinkach o małej odporności skał więcej