1999020728

58 STANISŁAW KOŃCZAK (58)

handlowe i okręty Marynarki Wojennej w termometry do pomiarów tempeiatuiy powielzehniowej i w butelki do pobierania próbek wody. Pomiary wykonywane w ten sposób grupują się wzdłuż dwóch szlaków: północnego z Gdyni do zatoki Botnickiej, i zachodniego z Gdyni do cieśnin duńskich. Z zaledwie rocznego materiału obserwacyjnego widać na tiasie północnej spadek temperatury z szerokością, zwłaszcza na wysokości zatoki Fińskiej, potem cieplejszą wodę morza szkierów i znowu chłodniejszą wodę Botniku.

Na trasie zachodniej temperatura w dużym stopniu zależy od warunków' meteorologicznych.

Charakterystyczny jest rozkład zasolenia na trasie północnej: prócz oczekiwanego spadku ku północy, obserwujemy na równoleżniku 60® (lów Alandzki) nagły wzrost zasolenia o 0,3 do 0,4°/₀₀, co stoi w związku z tym, że woda wypływająca z zatoki Botnickiej ma nieco większą słoność niż prąd wychodzący z zatoki Fińskiej obok morza Alandów; na tiasie zachodniej słoność zależy od kierunku i siły w^riatrów^T, wynosi ona jednak od 7,10^o/_oo do 7,70°/_oo aż do południka 14° E, zaś na zachód

0    niego zasolenie silnie w^rzrasta i ulega wahaniom w^ryżej opisanym.

Pomiary te skłoniły Dłuski ego do ustanowienia podziału Bałtyku pod względem hydrologicznym na następujące części:

1)    Bałtyk zachodni, od cieśniń duńskich do południka 14° (linia Skania-Rugia), w którym zasolenie jest wdększe niż 7,60°/_ft0, a często dochodzi do 10°/₀₀,

2)    Bałtyk wschodni, na wschód od południka 14°, ograniczony od północy równoleżnikiem Skanii, ze słonością stałą, od 7,05 do 7,40°/₀₀,

3)    Bałtyk środkowy, między równoleżnikami 56 a 58°, ze słonością malejącą od 7,20“/₀₀ do 6,20°/₍₎₀.

4)    Bałtyk północny, aż do Alandów (widoczny wpływ wód zatoki Fińskiej) — słoność od 6,30 do 5,1 °/₀₀.

5)    Zatoka Botnicka — wpływy miejscowe, zasolenie poniżej 5°/₀₀.

6)    Zatoki Fińska — zasolenie malejące do 3°/₀₀-

Z innych prac hydrologicznych na wybrzeżu polskim wymienić należy ustawienie przez Instytut Hydrograficzny w r. 1931 mareografu w porcie Gdyńskim, którego zapisy nie są jeszcze opracowane. Obserwatorium Morskie ustawia dwa mareografy — jeden w budującym się porcie rybackim kolo Wielkiej Wsi, od strony otwartego Bałtyku, drugi w najbardziej wewnętrznym końcu zatoki Puckiej; materiał zebrany pizez oba objaśni wiele zjawisk związanych z wahaniami w^odostanu

1    krążeniem wód w zatoce Gdańskiej.