2091577122

Przykład ograniczania się do wąskiej tematyki dał uniwersytet kalifornijski. Niedawno opracowany tam program Luigi jest dwuczęściowy: ma zbiór reguł udzielania odpowiedzi i bazę danych nazywaną nie bez powodu „światem kuchni”, bo Luigi symuluje proste czynności związane z przyrządzaniem posiłków. Umie ponadto oceniać własne sugestie i przewidywać rezultaty proponowanych przez siebie działań.

Jest to inwencja, której chyba nie kwestionowałby żaden z naukowców, zwłaszcza tych, którzy prowadzą kawalerskie gospodarstwo. Gdy do Luigiego zwrócimy się z pytaniem: „Jak robisz słodką grzankę?” — odpowie: JEŚLI WYSTĘPUJE SYTUACJA, W KTÓREJ ROBIĘ SŁODKĄ GRZANKĘ, TO MUSZĘ WYKONAĆ NASTĘPUJĄCE CZYNNOŚCI:

KŁADĘ FOLIĘ NA BLASZE UMIESZCZAM KROMKĘ CHLEBA NA FOLII

KŁADĘ DAKTYLE NA KROMCE

KŁADĘ MLECZNĄ CZEKOLADĘ NA

DAKTYLE

PODGRZEWAM GRZANKĘ, AZ SIĘ ZARUMIENI...

Trwamy w złudzeniu, że urzeczywistnia się piękna bajka o domowych robotach, dopóki nie zlecimy Luigiemu:

Zrób słodką grzankę.

NIE ZROZUMIAŁEM POLECENIA.

Pokaż mi, gdzie jest chleb.

MOŻE JEST W SZAFCE.

Tak, jest tam. Pokaż mi, gdzie są daktyle. MOŻE SĄ NA PÓŁCE.

Tak, są tam...

Niestety, maszyna znów zachowuje się nazbyt po ludzku, tj. jak leniwa gosposia.

Analizą zdań angielskich podawanych w

171