2091577285

jący program szachowy. Turing napisał go wspólnie ze swoim serdecznym przyjacielem Davidem Champernowne (który później zajmował się komponowaniem muzyki przy pomocy maszyn cyfrowych). Obaj są też wynalazcami „szachów okołodomowych”: po ruchu gracz obiega dookoła dom i jeśli zdąży wrócić przed posunięciem partnera, ma prawo do dodatkowego ruchu.

Program Turochamp posługiwał się sugerowaną przez Shannona regułą wybierania w każdym ruchu wariantu rokującego największe zyski (można grać wg innych zasad przyjmując za kryterium generalną funkcję celu). Program decydował się więc na określoną koncepcję gry, zakładając, że jego przeciwnik odpowiadać będzie w sposób dla siebie najkorzystniejszy. Zasada ta zwana „procedurą minimaksową” lub „regułą minimaks” (bo przewiduje minimum strat po maksymalnie dobrym ruchu partnera), choć mało ofensywna i niezbyt skuteczna w przypadku gry ze słabym partnerem, była często stosowana w późniejszych eksperymentach. Program Turinga, dość złożony, przeładowany niuansami, miał ponad-. to spore luki, które znacznie obniżały jego I skuteczność. Raz tylko wypróbowany nie sprostał początkującemu szachiście, robiąc w dodatku rażące błędy i sprawiając wrażenie', że gra trochę na ślepo.

Komputerem, który zaczął pokonywać kiepskich graczy, była maszyna cyfrowa nazwana, nomen omen, Maniac I. W 1956 r. pięciu matematyków z Los Alamos zaprogramowało ją dla gry nieco uboższej niż zwykłe szachy. ¹ Przyjęli oni bowiem planszę o wymiarach 6 na 6

34

1

J. Kister, P. Stein, S. Ułam, W. Walden, M. Wells, ExpeTiments in Chess, „Journal of Associa-tion for Computing Machinery”, 1956, nr 4.