226618209

wytłaczarki w okolicy zasobnika jest chłodzony wodą lub powietrzem, aby nie dopuścić do nagrzewania się granulek tworzywa w zasobniku (czego następstwem byłoby uplastycznianie ich warstwy wierzchniej i wzajemne łączenie, co z kolei utrudniałoby pobieranie granulek przez ślimak) oraz przenoszenia ciepła z układu uplastyczniającego do układu napędowego.

Rys. 9. Wytłaczarka jednoślimakowa: A - układ uplastyczniający, B - układ napędowy, C - głowica wytłaczarska, 1 - ślimak, 2 - zasobnik tworzywa, 3 - łożysko, 4 - koła zębate, 5 - kruciec do chłodzenia ślimaka od wewnątrz, 6 - przekładnia do bezstopnio-wej regulacji prędkości obrotowej, 7 - silnik elektryczny, 8 - przekładnia pasowa, 9 - strefa zasypu chłodzona wodą 10 - wentylatory chłodzące, 11 - filtr tworzywa, 12 - grzejniki elektryczne, 13 - dysza głowicy wytaczarskiej [3]

Tworzywo z zasobnika dostaje się do kanału ślimakowego układu uplastyczniającego wytłaczarki, w którym jest nagrzewane, sprężane, mieszane i transportowane do głowicy wytaczarskiej zaopatrzonej w dyszę, która nadaje wypływającemu z układu uplastyczniającego strumieniowi tworzywa ustalony kształt i wymiary w przekroju poprzecznym przy uwzględnieniu efektu Barusa i zjawiska skurczu.

Efekt Barusa jest cechą stopionych polimerów polegająca na tym, że na wylocie z kanału przepływowego następuje nagłe rozszerzenie wypływającego strumienia płynu. Na skutej efektu Barusa przekrój poprzeczny wytłoczyny nie