226618227

WSPÓŁCZESNE TRENDY W DERMATOLOGII KLINICZNEJ - SESJA PRAC KLINICZNYCH 2

Pokrzywka naczyniowa -analiza kliniczna przypadków hospitalizowanych w Klinice Dermatologicznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego w latach 2000-2015

Mariusz Sikora¹², Joanna Czuwara¹,

Małgorzata Olszewska¹, Lidia Rudnicka¹³

'Katedra i Klinika Dermatologiczna Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego ²Zakład Fizjologii i Patofizjologii Eksperymentalnej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego 'Zakład Neuropeptydów Instytutu Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej w Warszawie

Wprowadzenie. Pokrzywka naczyniowa jest zapaleniem naczyń skóry małego kalibru, manifestującym się klinicznie zmianami pokrzywkowymi z obrazem leukocytoklastycznego zapalenia naczyń w badaniu histopatologicznym.

Cel pracy. Retrospektywna analiza przyczyn i objawów klinicznych u pacjentów z potwierdzoną pokrzywką naczyniową.

Materiał i metodyka. Do analizy zostało włączonych 42 pacjentów z pokrzywką naczyniową, diagnozowanych i leczonych w Klinice Dermatologicznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego w latach 2000-2015.

Wyniki. W analizowanej grupie większość stanowiły kobiety (81%), a średnia wieku wynosiła 38,4 roku. Wykwity pokrzywkowe utrzymywały się ponad 24 godziny u ponad 90% pacjentów, a zmianom towarzyszyło uczucie świądu (93%), pieczenia (29%) i bólu (14%). Wśród pozostałych zmian skórnych występował obrzęk naczynioruchowy (36%), plamica (7%) i ustępowanie z pozostawieniem przebarwień (33%). Do głównych manifestami układowych należały bóle stawów (38%), ból brzucha (12%), gorączka (10%), bóle mięśni (7%) i nefropatia (4%). W ponad połowie przypadków pokrzywka naczyniowa miała charakter idiopatyczny. Zidentyfikowanymi przyczynami były obecność układowej choroby tkanki łącznej (33%) oraz w pojedynczych przypadkach infekcja, lek lub nowotwór. U pacjentów ze współistniejącą chorobą tkanki łącznej pokrzywka naczyniowa była pierwszym objawem kolagenozy lub wskazywała na nasilenie aktywności choroby. Średni czas od pierwszych objawów do rozpoznania pokrzywki naczyniowej wynosił 150 dni, a głównymi jednostkami uwzględnianymi w diagnostyce różnicowej były idiopatyczna pokrzywka przewlekła, zmiany polekowe, pemfigoid i chłoniaki skóry.

Wnioski. Pokrzywka naczyniowa stanowi rzadko występującą odmianę pokrzywki przewlekłej. Należy jednak o niej pamiętać w codziennej praktyce ze względu na możliwość zajęcia narządów wewnętrznych oraz współistnienie z chorobami układowymi, co wymaga szybkiej diagnostyki i włączenia odpowiedniego leczenia.

Trwała utrata włosów jako problem z punktu widzenia pacjenta

Marta Laskowska, Adam Reich, Karolina Mędrek

Klinika Dermatologii, Wenerologii i Alergologu Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu

Wprowadzenie. Do najczęstszych schorzeń z kręgu łysień bliznowaciejących należą liszaj płaski mieszkowy (lichot planopilaris - LPP) i uznawane za jego szczególną postać łysienie bliznowaciejące czołowe (ang. frontal fibrosing alopecia - FFA). Liszaj płaski mieszkowy występuje głównie u dorosłych kobiet (wielokrotnie częściej niż u mężczyzn) rasy białej i charakteryzuje się postępującą, nieodwracalną utratą włosów na skutek uszkodzenia mieszka włosowego przez naciekające limfocyty. Etiologia i patogeneza choroby są nieznane, podejrzewa się jednak podłoże autoimmunołogiczne.

Cel pracy. Ocena wpływu LPP i FFA na dobro-stan pacjenta i jego postrzeganie własnej osoby.

Materiał i metodyka. Badaniem objęto 14 pacjentów (12 kobiet i 2 mężczyzn) z łysieniem bliznowaciejącym w przebiegu LPP, w tym 4 z FFA, oraz grupę kontrolną 18 ochotników niechorujących na schorzenia dermatologicznie, odpowiednio dobranych pod kątem płci i wieku. Po wyrażeniu zgody na udział w badaniu wszyscy pacjenci wypełnili zestaw kwestionariuszy dotyczących jakości życia u pacjentów ze schorzeniami skóry głowy (SCALPDEX), poczucia zdrowia (EQ-5D, EQ-5D-VAS), natężenia lęku i występowania objawów depresji (HADS), samooceny (SES), radzenia sobie ze stresem (COPE), zadowolenia z życia (skala zadowolenia z żyda) oraz nasilenia świądu (VAS, NRS, VRS) przed rozpoczę-dem leczenia, a następnie po 6 miesiącach leczenia łysienia bliznowadejącego. Ochotnicy jednokrotnie wypełnili ten sam zestaw kwestionariuszy.

Wyniki. Stwierdzono istotną statystycznie różnicę jakośd życia zależnej od stanu skóry głowy (65,9 ±22,2 pkt vs 26,9 ±5,4 pkt wg SCALPDEX, p < 0,001) oraz poziomu lęku (8,6 ±3,6 pkt vs 6,0 ±3,0 pkt wg HADS, p < 0,05) między grupą badaną i grupą kontrolną. Nie wykazano natomiast wpływu łysienia

409

Przegląd Dermatologiczny 2015/5