2278215400

gruntu we wszystkich kierunkach tym dalej im jest cięższy od powietrza. Wskutek tego ma on małą zdolność dyfuzji; jest ona ograniczona tylko do kierunku w górę.

Mimo, że przed osiągnięciem poziomu gruntu kąt stożka jest największy w gazach niewiele cięższych od powietrza po osiągnięciu powierzchni gruntu na skutek zjawiska pełzania promień zasięgu warstwy gazu (pary) tuż nad gruntem rośnie proporcjonalnie do gęstości gazu lub pary. Na skutek rozpełzania się gazów (par) na większej powierzchni gruntu i ich małej lotności wysokość strefy zagrożenia licząc od poziomu gruntu jest tym mniejsza, im substancje te są cięższe od powietrza (Rys 3.4).

Wnioski te należy traktować z dużą ostrożnością z powodu nie uwzględnienia wielu istotnych czynników, które maja zasadniczy wpływ na rozprzestrzenianie się gazów i par w powietrzu. Podział gazów i par w zależności od ich gęstości względnej jest zupełnie umowny i nie ma żadnych podstaw teoretycznych. Mimo to umożliwia on jednak lokalizację największego zagęszczenia czynnika palnego , a zatem największego prawdopodobieństwa powstawania i utrzymywania się mieszanin wybuchowych.

Teoretyczna strefa zagrożenia wybuchem gazu lub pary

d_p> 1,1

pełzanie gazu po powierzchni gruntu

Rys. 3.4.

Rozchodzenie się gazów i par cięższych od powietrza

3.4. Granice wybuchowości

Z obserwacji przebiegu palenia się mieszanin gazów palnych i par cieczy palnych z powietrzem oraz efektów uzyskiwanych podczas tego procesu wynika, że przebieg spalania może być różny w zależności od stężenia czynnika palnego w mieszaninie, temperatury, ciśnienia, impulsu cieplnego, stopnia czystości cieczy lub gazu, rodzaju i formy naczynia lub