2904666239

Wprowadzenie

która traci pewność siebie, ale zyskuje horyzont pytań”'⁹. Nauczyciel akademicki nie może być niewolnikiem żadnego paradygmatu oraz żadnej narzuconej wizji kształcenia. Trudno bowiem rozstrzygać, która ścieżka dydaktyczna jest lepsza, każda bowiem służy innym celom, każda wymaga także znalezienia w sobie i uruchomienia innych zasobów osobowych umożliwiających funkcjonowanie zgodne z przepisem roli. Uniwersytecka wolność nauczania polega także na tym, iż nauczyciel może dokonać wolnego wyboru w zakresie projektowania autorskiej propozycji dla studenta — projektu przedmiotu, doboru treści, wyboru metody, formy i środków etc., wreszcie układania własnych relacji ze studentami. Ważne, by wybory te były wolne, ale i dokonywane ze świadomością możliwości alternatywnych.

W tym miejscu chciałabym podziękować wszystkim osobom, bez których niniejsza książka by nie powstała. Dziękuję Panu prof. Stanisławowi Palce za możliwość merytorycznych dyskusji, które zaowocowały dookreśleniem koncepcji rozprawy. Szczególne wyrazy podziękowania i szacunku składam Pani prof. Teresie Bauman za podjęcie trudu recenzowania pracy i wszystkie cenne uwagi, które okazały się niezmiernie pomocne w ponownym namyśle nad poruszaną problematyką i ostatecznej redakcji rozprawy. Chcę także podkreślić, iż niezwykle ważne było dla mnie okazywane przez Koleżanki i Kolegów z Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego różnorodne wsparcie, jakiego doświadczałam podczas pisania pracy. Szczególnie serdecznie chcę podziękować dr Bożenie Czerskiej oraz dr Markowi Kościelniakowi za inspiracje, konsultacje i nieocenioną pomoc. Miałam i mam szczęście uczyć się od znakomitych dydaktyków akademickich, którzy dzielą się ze mną własnym doświadczeniem, dylematami, pomysłami ich rozwiązań oraz refleksją nad procesem kształcenia studentów. Mój rozwój w roli teoretyka i praktyka dydaktyki akademickiej stał się możliwy zwłaszcza dzięki współpracy z dr Jadwigą Kędzierską. Serdecznie dziękuję Jej za opiekę oraz gotowość do przekraczania dydaktycznych horyzontów. Chciałabym także wyrazić wdzięczność Najbliższym — mężowi i córce, których obecność, zrozumienie i niezachwiana wiara w sens podejmowanych wysiłków była nieocenionym źródłem wsparcia emocjonalnego.

19 D. Klus-Stańska, Dydaktyka wobec chaosu pojęć i żarzeń. Wydawnictwo Akademickie Żak, Warszawa 2010, s. 133.