2906542550

122 K. KALETHA [4]

Przyjęte przez Briggsa i Haldane’a założenia istnienia stanu równowagi dynamicznej stanowią podstawę do wyprowadzenia większości równań kinetycznych w enzymologii. Istnieje kilka równoważnych sposobów definiowania warunków koniecznych do osiągnięcia stanu równowagi dynamicznej w przebiegu reakcji enzymatycznej; zawsze jednak zakłada się spełnienie następujących założeń (2):

a)    stężenie kompleksu pośredniego (tzn. kompleksu EA) jest stałe, lub co najwyżej szybkość zmian jego stężenia jest minimalna w porównaniu z szybkością reakcji (tzn. d[EA]/dt *==* 0).

b)    szybkość zużywania się substratu oraz wytwarzania się produktu w czasie są jednakowe i stałe (tzn. -d[A]/dt = d[P]/dt = const).

c)    stężenie substratu jest znacznie wyższe od stężenia enzymu (tzn.

[A]>[E]„).

Po osiągnięciu stanu równowagi dynamicznej, we wczesnym okresie przebiegu reakcji, kiedy aktualne stężenie substratu nie odbiega zbytnio od stężenia wyjściowego, a stężenie nagromadzającego się produktu jest jeszcze minimalne, przyjęcie założenia: [A] = [A]₀ oraz [P]„ = 0, gdzie [A]o i [P]₀ to odpowiednio stężenia substratu i produktu w czasie t = 0, nie wpływa istotnie na wartość wyznaczonych parametrów kinetycznych. W późniejszym jednak okresie przebiegu reakcji zmiany w stężeniu substratu i produktu są już tak znaczne, że założenie powyższe przestaje być słuszne, a stężenie kompleksu EA wyraża się teraz wzorem:

(1 8)

_k₊₁[E]₀([A1o-[PJ)

k_j + k+2 + k _{+ 1}([A]₀ — [P])

Stąd równanie szybkości reakcji enzymatycznej w poststacjonarnej fazie jej przebiegu ma postać następującą:

k+i k₊₂[E]₀([A]₀ — [P]>    _ V ([A]o — [?])_

k_, + k₊₂ + k₊₁ ([A]₀-[P]) K,_n + [A]₀ -[P]

II. Scałkowana postać równania szybkości reakcji enzymatycznej

Równanie kinetyczne przedstawić można w dwu różnych postaciach

a)    jako zależność wyrażającą zmiany stężenia reaktantów w czasie,

lub

b)    jako zależność wyrażającą szybkość reakcji od zmian stężenia reaktantów.

W przeciwieństwie do chemików, którzy w swych badaniach preferują pierwszy ze sposobów opisywania badanych procesów kinetycznych, biochemicy w swych badaniach wyłącznie prawie korzystają z drugiego. Sytuacja ta ma swoje uwarunkowanie historyczne. Próby prostego przeniesienia zasad wyprowadzania równań kinetycznych stosowanych przy