2906543376

na ekranie. Formaty najkrótsze (“indeksowe") powinny tę potrzebę zaspokoić; dają one bardzo zwięzłe opisy, zajmujące nie więcej niż jeden lub dwa wiersze, choć układ tabelaryczny byłby tu chyba najbardziej pożądany(porównaj rys. 3).

Rozmieszczenie elementów opisu

Szybkość dotarcia do poszukiwanego opisu w zbiorze lub elementu w opisie zależy w znacznym stopniu od rozmieszczenia tych elementów i opisów na ekranie. Układ ekranu powinien być przejrzysty i odzwierciedlający logiczną kolejność poszukiwać, opisy kolejnych rekordów należy wyraźnie od siebie oddzielić na przykład szerszą spacją między wierszami), elementy wyszukiwawcze będące jednocześnie podstawą szeregowania należy odpowiednio wyróżnić, np. wysuwając na początek wiersza i zapisując dużymi literami, poszczególne elementy w obrębie opisu uczynić łatwymi do odnalezienia i zidentyfikowania. Służyć mają temu takie środki, jak: kolejność elementów w opisie, odpowiednie operowanie spacją (prześwity, marginesy, wcięcia, niezapisane linie), różnego rodzaju wyróżnienia typograficzne oraz explicitne oznaczanie poszczególnych elementów (etykiety pól).

Jednym z ważniejszych ustaleń dotyczących układu jest sposób zapisu danych w rekordzie: czy ma mieć on charakter "narracyjny” (poszczególne elementy zapisywane jeden po drugim), czyli przypominający rozkład na karcie katalogowej (porównaj rys. 2 i 7), czy ma mieć formę tabelaryczną (etykiety pól na górze a wartości pól wypisywane w kolejnych wierszach) (porównaj rys. 3), czy formę "spisu treści" (każde pole opatrzone jest etykietą i rozpoczyna się od nowego wiersza) (porównaj rys. 1, 5 i 8). Rozwiązanie pierwsze wywodzi się z tradycji bibliotecznej, drugie i trzecie - z tra-

Kl