2906543813

ZRÓŻNICOWANIE PRZESTRZENNE WIGIERSKIEGO REJONU REKREACYJNEGO

Podstawowe wielkości normatywne obciążenia granicznego stosowane w zagospodarowaniu turystycznym wymagają szerszego omówienia. Wynika to z dwóch powodów: po pierwsze — wielkości te stanowią niezbędny punkt odniesienia przy ocenie istniejącego nad Wigrami stanu zagospodarowania i użytkowania zasobów, po drugie — określenie optymalnych dla tego obszaru wielkości obciążenia granicznego pozwoli na bardziej racjonalne kształtowanie gospodarki turystycznej w przyszłości.

Jak wiadomo, w omawianej kwestii panuje do dziś dnia ogromna dowolność, mimo że postęp nauki pozwala już na bardziej ścisłe określenie rzeczywistych wielkości obciążenia granicznego.

W tabeli 19 przedstawiono podstawowe wielkości normatywne obciążenia granicznego, stosowane w zbliżonych warunkach fizycznogeograficznych zarówno w Polsce, jak i w krajach sąsiednich (Zundel, Ketler 1970; Marsz 1972; Regel i in. 1973; Stalski 1973, 1979; Ziemiolożyński 1973;Czyżowa 1974; Dębski 1974; Owsiak 1975; Regel 1975; Rogalewski 1975; Chromow, Kliuszyn 1976; Iwicki i in. 1976; Zwoliński 1976; Bartkowski 1977; Kazanskaja i in. 1977; Pietrzak 1977; Rodiczkin 1977; Stauskas 1977; Gaworecki 1978; Kostrowicki 1981) oraz analogiczne wielkości przyjęte dla Wigier, zarówno na podstawie literatury, jak i badań własnych.

Biorąc pod uwagę przestrzenne zróżnicowanie gospodarki turystycznej oraz walorów środowiska przyrodniczego, warunkujących charakter przyszłego rozwoju funkcji wypoczynkowej terenu, wyróżniono pięć podregionów turystycznych, a mianowicie: Stary Folwark, Wigry (część podregionu Mikołajewo), Bryzgiel, Gawrychruda i Zatoka Słupiańska (ryc. 14).

Większość rekreantów grupowała się w podregionach: Stary Folwark, Gawrychruda i Zatoka Słupiańska, a więc po zachodniej stronie jeziora. Wykorzystanie bazy noclegowej w ośrodkach zamkniętych jest najwyższe w Starym Folwarku, najniższe w Gawrychrudzie — miejscowości stosunkowo najlepiej przystosowanej do pełnienia funkcji rekreacyjnej. Wynika to, być może, z peryferyjnego położenia Gawrychrudy w stosunku do centralnej części akwenu Wigier.

Przy ocenie stopnia wykorzystania bazy noclegowej ograniczono się do bazy zamkniętej, ze względu na szacunkowe jedynie określenie liczby rekreantów użytkujących tę bazę.

Rotacyjność użytkowania miejsc noclegowych (tab. 18), zarówno w bazie trwałej, jak i na polach namiotowych, ma ten sam w zasadzie 14-dniowy rytm turnusów, w kwaterach prywatnych rytm ten jest jednomiesięczny. Porównując poszczególne pod regiony pod kątem rotacyjności bazy noclegowej (traktowanej jako całość), można zauważyć, że dzielą się one na trzy grupy. Do pierwszej — o najniższej rotacyjności — należy podregion wigierski, co wynikało przede wszystkim ze struktury czasowej wypoczynku na obozowiskach, gdzie przeważał wypoczynek trzytygodniowy lub miesięczny, jak też