2910490009

251

O NORMALIZACJĘ BIBLIOGRAFII

Transkrypcja, informacje o pochodzeniu pozycji

Do zagadnień formalnych domagających się normalizacji należą poza tym: sposób podawania nazwisk i tytułów z języków słowiańskich oraz ustalenie miejsca na informacje o pochodzeniu artykułu w wypadku przedruku, tłumaczenia oraz przeróbki.

W ogłaszanych bibliografiach dominuje dziś transkrypcja fonetyczna, stosowana od dawna w publicystyce. Ze względów technicznych sposób ten jest łatwiejszy do zrealizowania. Niemniej nie jest on pozbawiony wielu dowolności niepotrzebnych i niedopuszczalnych w pracach bibliograficznych. Sposób podawania informacji o pierwotnym źródle artykułu lub książki jest dwojaki: łączy się ten element z opisem rejestracyjnym albo włącza się go do adnotacji. Ze względów formalnych i merytorycznych drugi sposób nie jest ani uzasadniony, ani wskazany.

Adnotacja

W powojennej praktyce bibliograficznej dadzą się wyodrębnić dwa zasadnicze typy adnotacji: 1. zwięzła informacja o treści artykułu lub książki, bez ambicji oceny merytorycznej, bez ambicji zastąpienia samego artykułu lub książki (typ ten przeważa). 2. streszczenia z podaniem też ewentualnie wzorów (por. bibliografię „Włókiennictwa" z r. 1949).

Nie realizowanym w praktyce, ale postulowanym w instrukcjach Centrum Dokumentacji Naukowo - Technicznej jest typ adnotacji mającej podać tezy oraz ocenę artykułu lub książki ze stanowiska nowości i samodzielnego wkładu autora do danej dziedziny wiedzy. Ten typ adnotacji można by nazwać analizą. Mógłby on mieć zastosowanie w bibliografiach bardzo specjalnych i selekcyjnych, opracowywanych przez najwybitniejszych fachowców odnośnych dyscyplin naukowych. Ten typ adnotacji może znaleźć u nas zastosowanie w przyszłości.

Ze względu na fakt przeznaczenia bibliografii do tworzenia kartotek informacyjnych, co potwierdza jednostronny druk wielu z nich,