CZĘŚĆ 5 (c) CZĘŚĆ 5 (c) Mądre i miłosierne rozpatrywanie spraw wykroczeń       Po buncie człowieka w Edenie Jehowa bezzwłocznie pod- jął odpowiednie kroki (1 Mojż. 3:8-19, 23, 24). Dzisiaj starsi muszą rozpatrywać sprawy wykroczeń i w ten sposób chro- nić stan duchowy zboru. Powinni więc umieć stosować prawa i zasady biblijne.       Kiedy jako starsi zostaniecie wyznaczeni do zbadania ja- kiejś sprawy sądowniczej, poświećcie najpierw trochę czasu na wyszukanie w Biblii, publikacjach oraz specjalnych listach Towarzystwa wskazówek, które mogą się przydać w tym kon- kretnym wypadku. Całkiem na miejscu byłoby rozważenie ich z modlitwą, zanim komitet przystąpi do przesłuchania. Przed powołaniem komitetu sądowniczego Osoba, która była świadkiem poważnego grzechu, powin- na zachęcić winowajcę do przedstawienia tej sprawy star- szym. Może go zachęcić do szukania pomocy u starszych i wy- znania winy; gdyby grzesznik tego nie uczynił, ona sama powiadamia starszych (w86/11, ss. 15-17). Jeżeli oskarżony nie podejmuje żadnych kroków, dwaj starsi postarają się porozmawiać z nim na ten temat. Gdy nie przyznaje się do win, a jest tylko jeden świa- dek, pozostawcie sprawę w rękach Jehowy (1 Tym. 5:19, 24, 25). Nie zawsze jednak może być rzeczą rozsądną, żeby sam świadek rozmawiał z oskarżonym. Na przykład, gdy świadek: Uczestniczył w wykroczeniu, takim jak rozpusta lub cudzołóstwo. Był ofiarą napaści ze strony winowajcy (kazirodzt- wo bądź gwałt). 118 Jest wyjątkowo nieśmiały. W takich sytuacjach, jak również w innych wyjątko- wych okolicznościach, dwaj starsi mogą porozmawiać z obwinionym albo starszy może być obecny przy roz- mowie świadka z taką osobą. Oczywiście, gdyby doszło do powołania komitetu są- downiczego i gdyby oskarżony nie przyznawał się do winy, może zajść potrzeba, żeby świadek złożył zezna- nie. Gdyby był drugi świadek popełnienia podobnego grzechu, stanowiłoby to podstawę do powołania komitetu sądowni- czego (zob. część 5 (b), strona 111). Jak się odbywa przesłuchanie przed komitetem sądowniczym Po modlitwie wstępnej przewodniczący podaje powód spotkania. Może na początek omówić stosowny werset biblijny, na przykład Przypowieści 28:13 lub Jakuba 5:14, 15. Wyrażeniem pragnienia przyjścia z pomocą starsi mogą się dużo przyczynić do tego, że oskarżony nie będzie się czuł skrępowany (w89 15.9, ss. 19, 20). Przewodniczący udziela głosu obwinionemu. Jeśli oskarżony nie przyznaje się do winy, należy poje- dyńczo przesłuchać świadków. Obwiniony powinien wiedzieć, kto go oskarża. Wnoszący oskarżenie powinni poczuwać się do odpo- wiedzialności, jak tego wymagano w Izraelu (5 Mojż. 17:6, 7; 19:16-21). Również oskarżony może postawić świadków, których zeznania mogłyby coś wnieść do sprawy. Świadkowie nie mają być obecni podczas całego przesłu- chana, gdyż nie muszą słyszeć zeznań i szczegółów, które ich nie dotyczą. Świadkowie wykroczenia powinni jednak być obecni, gdyby stało się konieczne napominanie grzesznika wo- bec "wszystkich obserwatorów" (1 Tym. 5:20, NW) CZĘŚĆ 5 (c)