Jerzy Rokita U
Uogólniając dorobek podejścia sytuacyjnego można stwierdzić, że w zależności od sytuaq'i, jedne organizaq'e mogą być bardziej organiczne niż inne. Odnosząc te stwierdzenia do podejścia biologicznego, możemy powiedzieć, że w różnych warunkach panujących w otoczeniu niektóre gatunki organizaqi są lepiej przystosowane do przetrwania niż inne.
Ekologia organizacji wyrasta z ekologii populacji i podejścia systemowego, a właściwie z jego krytyki.
Podejście sytuacyjne, w którym przetrwanie polegające na dostosowaniu się do otoczenia w oparciu o wyodrębnione wzorce „dobrego dostosowania się", które stanowi warunek sukcesów, zostało poddane krytyce. Stwierdzono, że zbyt wielką rolę (siła oddziaływania, elastyczność) przypisano organizaq'om, a zbyt małą otoczeniu, które często w większym stopniu niż to twierdzono, decyduje o przetrwaniu. Należy więc znajdować równowagę pomiędzy przecenianiem roli organizaqi a niedocenianiem roli otoczenia. Konieczne jest więc badanie, jak otoczenie „dobiera" organizaq'e, czyli należy zająć się populacją organizacji oraz ich ekologii.
Takie podejście prowadzi wprost do darwinowskiej teorii ewolucji: przetrwanie organizacji (tak jak i organizmów żywych) zależy od ich zdolności pozyskiwania zasobów niezbędnych do przeżycia, zawsze istnieje niedobór zasobów, co powoduje konkurowanie o nie; przeżywają organizmy najsilniejsze (najlepiej przystosowane), dostępność zasobów oraz skuteczność konkurowania decydują o liczbie i lokalizaq'i organizaq'i (w określonym przedziale czasu), zasoby w otoczeniu organizacji są więc czynnikiem powodującym eliminowanie słabych konkurentów,
przebieg ewoluqi zależy od zmienności cech osobniczych, bo od nich zależy naturalny dobór,
cechy gatunkowe charakteryzują się zmiennością, doborem, utrzymaniem i modyfikaqą,
odmiany gatunków powstają w wyniku krzyżowego rozmnażania się i losowej zmienności cech,
niektóre odmiany gatunków, mając przewagę konkurencyjną nad innymi, pozyskują nowe cechy, które w kolejnych cyklach repro-dukq'i utrwalają się,