3220342515

14 Karolina TARGOSZ

Galileo rozsnuwał w liście do matki wszystkie atuty jego zaangażowania na służbę u nie wymienionego niestety z nazwiska tego samego „polskiego pana”, na którego służbie byi poprzednio i do którego po raz drugi miai się udać. Ów pan („quel signore pollacco”) dawał wspaniałe warunki — zapewniał stół i strój na równi z najlepszymi swymi dworzanami, dwóch służących i karocę czterokonną oraz 200 dukatów węgierskich na rok. Nadsyłane pieniądze miaiy zapewnić posag dla Livii (X, 81-82).

Niestety po wyjeździe Michelangela słuch o nim zaginął. Z listu wysłanego do niego przez Galileusza 20 listopada 1601 roku okazuje się, że poprzednie cztery pozostały bez odpowiedzi i tylko drogą pośrednią, przez innych Włochów przebywających w Polsce wiedział o jego przejeździe przez Kraków do Wilna oraz okazyjnym pobycie w Lublinie. Przedstawiał sytuację Livii, która wyszła już tymczasem za mąż i spodziewała się dziecka, a przyobiecany posag nie został wypłacony. Galileusz prosił o ucałowanie rąk pana, któremu służył Michelangelo (znów niestety nie wymieniając nazwiska), co sugerowałoby, iż znal go osobiście (X, 84-85). Wołyński i Biliński wysunęli jako ewentualnych patronów Michelangela Radziwiłłów — Stanisława, który przejeżdżał przez Padwę w 1595 roku oraz Mikołaja Krzysztofa zw. Sierotką, który wraz z żoną odbywał kurację w okolicach Padwy w 1592 roku³⁰ Wołyński uważał nawet, że Stanisław angażował muzyka z myślą o kształceniu własnych synów. Wysuwano także osobę Krzysztofa Radziwiłła zw. Piorunem (do roku śmierci — 1603) oraz jego syna, również Krzysztofa³¹. Co do Krzysztofa młodszego wia-

Metryka nacji polskiej..., s. 365. Stanisław Radziwiil żył w latach 1559-1599, był pierwszym ordynatem ołyckim, marszałkiem wielkim litewskim. Mikołaj Krzysztof żył w latach 1549-1616, był pierwszym ordynatem nieświeskim, wojewodą wileńskim, podróżnikiem, autorem Peregrynacji albo pielgrzymowania do Ziemi Świętej (Kraków 1607).

³¹Z kapelą Krzysztofa Radziwiłła zw. Piorunem (1547-1603) łączy osobę Michelangela Słownik muzyków polskich. Pod red. J. Chomińskiego, Warszawa 1964, t. I, s. 232, co Bilińskiemu wydawało się mało prawdopodobne. H. Feicht, Muzyka w okresie polskiego baroku (pierwodruk z 1958), w tegoż, Studia nad muzyką polskiego renesansu i baroku, Kraków 1980 opowiadał się za synem Pioruna, Krzysztofem (1585-1640), co świeżo poddała z kolei w wątpliwość U. Augustyniak, Dwór i klientela