img21001 djvu

180

Trzpiot skrzydlaty z uśmiechem poleciał do matki. Co za dziwna w momencie stała się odmiana, Któżby się nie użalił, patrząc na hetmana?

Jak okropny ból cierpi, jak przy stopkach wzdycha, Nie widząc Teodory, z pragnienia usycha.

Iiycerz, co się ni bomby, ni miny nie boi,

Traci swoją odwagę, kiedy przy niej stoi.

Często usta kochanie tłumaczą milczeniem,

Śmiałość przed dwuwykładnem drży czasem wejrzeniem. Chce swe błędy wetować i mówi i mniema,

Że nad Cyprydę bóstwa możniejszego niema.

Jej posągi słoniowe, jej mogolskie gumy,

I zapalać arabskie przyrzeka perfumy.

Uweselona Wenus z takiego widoku,

W lazurowym nad ziemię spuszcza się obłoku.

A widząc, że wódz ua jej skinienia gotowy,

Temi umartwionego pocieszyła słowy:

„Gdy ciężkiem doświadczeniem poznałeś się z gruntu, „Że przeciw mnie podnosić nie należy buntu, „Wkrótce więc Teodorę oddam ci na zgodę,

„Mającą imię, dowcip, bogactwa, urodę." Przyklasnęli bogowie; po skończeniu kłótni,

Febus o przeznaczeniach zabrząknął na lutni.

I przytomne Kameny dzieląc na dwa chóry,

Prosił, aby wokalne trzymały mu wtóry.

Chór I.

Śpiewajmy Branickiego waleczne przymioty.

Kiedy ma oręż w dłoni, lew mu nie jest srogi.

Chór II.

Zanućmy Jabłonowskiej znakomite cnoty.

Lew złożywszy sierdzistość, lizałby jej nogi.