3329132907

Rozdział pierwszy Systemy, sporty i sztuki walki

1.    Systemy walki

Systemy walki to pojęcie dość szerokie, łączy je wiele ze sportami i sztukami walki, a jednocześnie wiele dzieli. Główną rolę w definiowaniu tych zagadnień odgrywają cechy, które je różnią. To co je łączy, to w wielu przypadkach wspólne pochodzenie, pierwotne przeznaczenie. Cechą najważniejszą łączącą systemy, sporty i sztuki walki jest to, że wszystkie w pierwszej kolejności służą samoobronie. Łączy je też jedno z wielu przeznaczeń, wszystkie mianowicie możemy spotkać w programach szkoleń służb mundurowych.

Różnice najłatwiej zaobserwować w cywilnej sferze życia. Tu systemy pozostają przy swoim militarnym przeznaczeniu i zastosowaniu. Sporty walki kładą największy nacisk na rywalizację w ramach określonych przez daną federację sportową.

Sztuki walki pozostają wierne tradycji, z której się wywodzą, ale coraz większa ich grupa skłania się w części do rywalizacji sportowej. Jest to niestety wymóg dzisiejszych czasów.

2.    Sporty walki

„Sporty walki to ogólne określenie sportowych wersji technik walki, w odróżnieniu od sztuk walki będących nieusportowionymi systemami samoobrony, niekiedy połączonymi z dążeniem do psychofizycznego samodoskonalenia. Niektóre sztuki walki zostały przystosowane do celów rywalizacji sportowej i są uznawane również za sporty walki (np. judo czy savate).

Sporty walki na igrzyskach olimpijskich

Sporty walki były obecne już w programie starożytnych igrzysk olimpijskich. Zawodnicy rywalizowali w boksie, zapasach i pankrationie.

Szereg sportów walki znalazło się również wśród dyscyplin nowożytnych letnich igrzysk olimpijskich. Zawody w zapasach i szermierce obecne są w programie olimpijskim od pierwszych igrzysk w Atenach w 1896 roku. Od 1904 roku o medale

11