3331457116

17

1.1. POJĘCIE JĘZYKA I JEGO FUNKCJE

nej społeczności obowiązuje jakaś umowa co do rozumienia poszczególnych danych o stanie zdrowia pacjenta, jako znaku jakiejś choroby. Społeczność i lekarz mogą żywić przekonanie, że takie a takie objawy (oznaki) wskazują na taką a taką chorobę. Lekarz powinien odrzucić takie przekonanie, jeśli są tylko wystarczające racje, że tak naprawdę nie jest.

Języki możemy dzielić ze względu na typ rzeczy używanych na znaki w tych językach. Najczęściej są to brzmienia, jak jest w wypadku języka mówionego, lub napisy, jak jest w wypadku języka pisanego.

Języki możemy też dzielić ze względu na rodzaj konwencji. W wypadku języka naturalnego sposób rozumienia jego znaków jest wynikiem historycznego procesu rozwoju tego języka i jest elementem przekazu kulturowego, który dokonuje się poprzez wychowanie i kształcenie. Takie języki, są nimi języki poszczególnych narodów, są językami naturalnymi. Język sztuczny to język, który powstał w wyniku świadomego zamiaru stworzenia języka, a umowa co do rozumienia jego znaków jest przedmiotem decyzji jego twórców. Przykładem języka sztucznego może być esperanto. Język nauki jest oparty na języku naturalnym, a wzbogacany jeszcze o nowe znaki decyzjami poszczególnych naukowców z danej dyscypliny i podlegający akceptacji środowiska naukowego. Szczególnymi językami są języki programowania, czyli języki którymi «komunikujemy się» z komputerem.

Wyróżnienie języków dokonywane jest ze względów metodologicznych również w ramach jednej dyscypliny. Prawnicy odróżniają język prawny jako język aktów prawnych. W tym języku pisane są teksty publikowane w np. Dzienniku Ustaw i Monitorze Polskim. Język prawniczy to język, którym posługują się prawnicy, zarówno teoretycy jak i praktycy. W języku tym komentuje się i interpretuje teksty języka prawnego. Język prawniczy byłby więc językiem drugiego stopnia.

Mając na uwadze określenie języka jako systemu znaków możemy wyróżnić trzy aspekty, w których może być on opisywany i badany:

1.    syntaktyczny, czyli dotyczący stosunków między wyrażeniami języka — bo znaki zestawiane są zgodnie z jakimiś regułami;

2.    semantyczny, czyli dotyczący stosunku języka do rzeczywistości, do mówienia o której ten język służy — bo znaki odnoszą się do czegoś;

3.    pragmatyczny, czyli dotyczący stosunków między językiem a jego użytkownikiem — bo na to, by jakiś typ rzeczy był znakiem potrzeba, by była społeczność, która go stworzyła i społeczność ta czymś kierowała się tworząc ten znak i tworząc go takim a nie innym.