3434597599

Na podstawie wykresu Wohlera określamy wartości G_m, G_a odpowiadające granicy trwałej wytrzymałości zmęczeniowej dla danego cyklu. Na osi x odkładamy wartość O_m(A), przez ten punkt prowadzimy odciętą aż do przecięcia się z osią pomocniczą, otrzymując punkt B. Od punktu B odkładamy odcinki BC i BD proporcjonalnie do wartości G_a. Z zależności geometrycznych stwierdzamy, że rzędne punktów C i D określają na osi y wartości G_min i G_max, gdyż G_mi„ = G_m - G_a, zaś G_max = G_m + o_a.

Na wykresie Smitha łatwo zauważyć cykle charakterystyczne. I tak punkty EF wyznaczają cykl wahadłowy \G_m = Ol, zaś punkty GH - cykl pulsujący (odzerowo tętniący) I o_m\ = \G_a\. Z punktu widzenia praktyki konstrukcyjnej, musimy ograniczyć wykres Smitha wartościami naprężeń, dla których G_m + G_a = R_e, gdyż wejście w stan plastyczny jest dla większości konstrukcji niedopuszczalne. Dokonując dalszych uproszczeń, a mianowicie zastępując słabo wypukły odcinek wykresu między wytrzymałością wahadłową a tętniącą odcinkiem prostym, dochodzimy do praktycznego wykresu Smitha, zbudowanego na podstawie znajomości, np. Z_rc, Z_rj, R_e (rys. 5).

Rys. 5. Praktyczny wykres Smitha.

Wykres Haigha jest zbudowany w sposób identyczny jak wykres Smitha, z tym że osiom x i y przyporządkowujemy bezpośrednio wartości G,„, i G_a (rys. 6), jest on zatem jak gdyby połową wykresu Smitha leżącą ponad linią wartości średnich.