348068458

NIEDZIELA, 9 kwietnia 1939 R.

JJⁿ*er Zgrużewski w n.tjwyż-n_a}^ln stopniu zniechęcony odsu-Probówki i retorty. Znów je-nieudany eksperyment che* iw tyle, tyle tygodni ^lta obróciła się w ni-

^»'pokok^{krąiyl iniynier prz}"

* "a nowJ?^{z!e e!<s}P^crymcnt roz-

m utS •; ,^{Agdybym ,ak}.“-

Jakiegoś innego pier zatrzymał się znowu przy

*    ^ n? ^ai*»* papieru, zaczai jję chęJjJMzerokim pismem nowa

rozziocit się pierwszy ^uiCu?^y, dzień.

«> Sic Lu? ^lraw.v, gałązki drzew fi dąbrn? ^llk.^atyml listkami. W la-/°^z\w ?»^{c 1} ^kwitły pierwiosnki

u°^rócil!^y S«^ię, ,^{płeśnia ptal{ów}' ^{y z da,cki}W południa:

•    S¹,;. yiosna!...

!?Wo ruJ ^{y w} dusznym pokoju b»^DrSowa.ii^tr2eg? ^{nic z} tyc*^{1 cu}dów. * ^Sw°Ja pracą, nie zau-Mę d,;/;® .^w pewnej chwili ot-zamąjaczyła w nich

w nowym jasnym

szym są Rezurekcje. Chciałabym strasz nie, ażebyś poszedł razem ze mną.

Zgrużewski jest wyraźnie w złym nastroju. Obecność żony i jej beztroska grają mu coraz bardziej na nerwach*

—    Ach! Daj mi spokój — żachnął się gniewnie. — Nie mam czasu na podobne sielanki.

Jasne oczy pani Janki przygasły.

—    Zauważyłam, żc ostatnio w ogóle nie masz dla mnie czasu!... Stajesz się coraz bardziej zamknięty w sobie i o-pryskliwy... Nie wiem doprawdy, jak mam to sobie tłumaczyć... Dawniej byłeś zupełnie inny.

—    Dawniej... dawniej... — przedrzeźniał ją niechętnie inżynier, patrząc jednocześnie na swoją niedokończoną formułę chemiczną. .W miarę jak sta-

•^ai te /'^o,,y-

\v‘> ^b>"kl w.........

• Uśnii^i!¹³. hyla w jej sercu i w Jo jChając się dobrotliwie, po opj°nego w pracy męża. te    Staszku, rzuć że

lwięcia Probówki i kwasy! Nic t’^ ną <..^a. .Pięknie i słonecznie PkóL¹**¹*- ^ naszym ogród-ri‘° Pan V^{U drz}?^wie zaczyna wić •^{C z}ob.vJ^:rznad,»- Musisz to ko-

^{Jak ci si}« p^odoba

^blr0\vj,^riysry2l warfrt. Właśnie L^a,ł t^ ^{s ę} w sobie — właśnie a ktoś i 5?^ym °CTicm, a tu zja-„ ^{w p}l^ęd nl w dziewięć ⁰ wiośnie, o trznadlach

i i

C?_v _^s,^p°k^N — burknął nic-

? ^uWie(.hl^{C widzisz} *^e Pracuję? V ^r«ki ftv^e,n starała s^!ę wyciągnę °mw;ek.

’jvin df»u⁷'^{kadzam ci} nigdy, sam fi r_0?n ^rzc> de dziś to co inne-P_r-/₀M^{Zynaia s}>e Właściwie *1 Do rwlf^J⁰ Wielka Sobota. ⁰ Południu .w kościele ną-

rzeję się, poważniej zapatruję się na ży-| cie i znajduję w nim poważniejsze cele. niż prawienie komplementów żonie...

—    Nie wymagam od ciebie komplementów — cierpko przerwała pani Janka. — Mam chyba jednak prawo żądać od ciebie, ażebyś od czasu do czasu poświęcił mi chwilkę wolnego czasu... A może znudziłam ci się?

—    Ach. nie rób ml scen!.,

—    A ty bądź dla mnie bardziej u-przejmy!... Przynajmniej raz do roku na Wielkanoc — odcina się Pani Janka, a coś srebrnego błyszczy jej w oczach.

Chce jeszcze dorzucić parę słów. Zmroziła ją jednak do reszty chmurna twarz męża. Odwraca się w cc na pięcie i szybko wychodzi z pokoju.

^oolscbecciiy uut uiżyiUM

Inżynier Zgrużewski zdejmuje szkła i przeciera je chusteczką, wyjętą z góruj kieszeni marynarki.

Incydent z żoną wytrącił go do reszty z równowagi. Czuje, że nie tak łatwo skupi się znowu.

—    Płytka ialeęzka — myśli z niechęcią o żon.c. — .Wiosna... Trznadle-.. Gniazdka. Nowy kapelusz z piórkiem.,

A do diabla, czy kobieta ta nigdy nie może myśleć bardziej realnymi kaiego-r^ir.i?

Powoli podszedł do okna i machinalnie otworzył je.

Do pokoju" wpadł powiew wiosennego wiatru. Zapachniało czymś słodkim — aromatem zgoła Innym, * niż ostry zapach chćmikalij.

Wzrok uczonego zatrzymał się na gałązkach rosnącego przed oknem drzewa. Ich zieleń była tak delikatna, że aż wzruszyła go.

—    Wiosna!... — żywiej zadrgało jego serce.

Niespodziewanie do uszu profesora ■doszedł odgłos detonacji.

Sekunda, a nowy huk rozdarł powietrze. A potem drugi... a potem trzeoi i czwarty.,

—    To chłopcy strzelają na rezurekcję — przeleciało mu przez głowę. I nagłe przypomniały mu się te czasy, kiedy i on sam jako gimnazjalista uprawiał podobny „sport".

Salwy i detonacje stawały się coraz gęstsze. Inżynier Zgrużewski oparł głowę o framugę okna i zamarzyła mu się inna, najpiękniejsza, dawno miniona Sobota Wielkanocna.

Miał wtedy osiemnaście lat. Właśnie przygotowywał się do matury... I kochał się w Jance.

Ale piętnastoletnia pensjonarka nie bardzo reagowała na jego nieśmiałe pół słówka t naiwne, sztubackie listy.

Wesoła i swawolna wolała raczej przyjaciela Staszka, zawsze roześmianego W icka, wybornego cyklistę, ży-wio.owego sportowca. Temperament W tata odpowiadał jej więcej, nrż powaga blaszka, który nadomiar już wtedy nosi okulary, a nad rakietę tenisową przekładał dobrą książkę.

—    Staszek to mól — kpił sobie z niego Wicek, .wszelkimi sposobami sta-

^s*^ę zdobyć. serduszko młotfej pa-nieuki