0018

Sity niemieckie

Decyzję zaatakowania Polski podjął Hitler na przełomie marca i kwietnia 1939 roku. W dniu 3 kwietnia podpisane zostały przez szefa naczelnego dowództwa Wehrmachtu gen. Keitla „Wytyczne na lata 1939 i 1940 do jednolitego przygotowania sił zbrojnych do wojny”. Drugi załącznik do tych wytycznych omawiał plan zaatakowania Polski, któremu nadano kryptonim „Fali Weiss”. W rozdziale czwartym tego załącznika określone zostały zadania dla marynarki wojennej. Sprowadzały się one najogólniej biorąc do zniszczenia floty polskiej, zablokowania morskich linii komunikacyjnych prowadzących do polskich portów i baz, sparaliżowania polskiej żeglugi handlowej oraz zabezpieczenia własnej żeglugi z Rzeszy do Prus Wschodnich i ochrony komunikacji morskich prowadzących z portów niemieckich do Szwecji i krajów bałtyckich⁴¹.

Rozwinięciem tych zasadniczych wytycznych była dyrektywa dowódcy Kriegsmarine, wielkiego adm. Ericha- Raedera, z 16 maja 1939 roku. W dokumencie tym powtórzone zostały i rozwinięte zadania określone dla marynarki wojennej w załączniku omawiającym „Fali Weiss”. Dyrektywa powierzała wykonanie postawionych zadań dowództwu morskiemu „Wschód” (Marinegruppenkommando Ost). Określała ona też siły, jakie do swojej dyspozycji dowództwo to miało otrzymać w wypadku wojny z Polską. Wśród szczegółowych wskazówek znalazły się wytyczne w sprawie postawienia przez 3 okręty podwodne zagród minowych u wejść do portów Półwyspu Helskiego: Władysławowa, Jastarni i obu portów w Helu ⁴².

Przygotowanie sił morskich do działań przeciwko Polsce oraz określenie zadań dla poszczególnych zespołów floty należało do dowództwa morskiego „Wschód” z siedzibą w Kilonii. Dnia 13 czerwca 1939 r. gen. — adm. Conrad Albrecht opracował projekt rozkazu operacyjnego dla przydzielonych sobie sił⁴³, podczas gdy 21 sierpnia 1939 roku wydany został rozkaz

⁴¹    A. Ezepniewski: op. cit., s. 192, 204. Bogdan Czarnecki: Fali Weiss. Z genezy hitlerowskiej agresji przeciwko Polsce. Warszawa 1961, s. 117—119. Henryk Batowski: Kryzys dyplomatyczny w Europie, jesień 1938—wiosna 1939. Warszawa 1962, s. 288.

⁴²    A. Ezepniewski: op. cit., s. 204—206. Pełny tekst dyrektywy adm. Raedera opublikowany został w wyborze źródeł: Wojna obronna..., s. 239—246. Rozkaz w sprawie postawienia min u brzegów Półwyspu Helskiego został odwołany 31 sierpnia, po nadaniu przez polskie radio komunikatu o zaminowaniu polskich wód przybrzeżnych; w rzeczywistości żadna tego rodzaju operacja floty polskiej nie odbyła się.

⁴³    Za najbardziej groźnego przeciwnika uznano w projekcie rozkazu polskie okręty podwodne (H. Bachmann: Die polnischen Unterseeboote und ihr Einfluss auf die deutsche Seekriegsfilhrung in der Ostsee wahrend des Septemberfeldzuges 1939, s. 9 (tłumaczenie niemieckie opracowania w języku duńskim, zamieszczonego w „Tidsskrift for Soaesen”, 1969 nr 6, s. 281—290 i nr 7, s. 329—350); tenże:

19