3617208042

2.    Na obszarach źle zintegrowanych, przy dużej mobilności i ogólnej niestabilności (por typ dezorganizacji społecznej Thrashera) istnieje ograniczony dostęp do wzorów przestępczych zachowań prezentowanych przez dorosłych. W związki z tym te wzory będą pochodzić od rówieśników. Wytwarzać się tu będzie podkultura konfliktu, czego wyrazem jest istnienie gangów chuligańskich nastawionych na bójki i wandalizm. W takich podkulturach wysoko ceni się odwagę, bojowość, siłę fizyczną a chłopcy szczególnie wyróżniający się w walkach między gangami cieszą się dużym prestiżem.

3.    Podkultura wycofania się. Obejmuje tych, którzy ani nie mają możliwości sukcesu na drodze legalnej, ani też nie powiodło im się w dwóch poprzednich sposobach adaptacji nielegalnej.. Podkultura wycofania jest przede wszystkim podkulturą narkotyków, a działalność przestępcza występuję tu jedynie jako nielegalna dystrybucja środków odurzających. Do tej podkultury trafiają także ci, którzy z przyczyn moralnych odrzucili model adaptacji nielegalnej.

Z negacji wszystkich poprzednich teorii podkultur zrodziła się teoria " dryfu " Dawida Matzy. Wg. niego nie istnieją zasadnicze różnice między młodzieżą z gangów a resztą. Nie jest także właściwe łączenie zjawiska podkultur przestępczych wyłącznie z warstwami niższymi, gdyż wartości jakim sprzyja podkultura są wartościami całego społeczeństwa w czasie wolnym od pracy tzn. chęć użycia, dreszczyku, demonstrowanie męskości i odwagi.

Tak więc normy gangu są nie tyle zaprzeczeniem, co karykaturą pewnych standardów zachowań reszty społeczeństwa, cały zaś problem polega na tym, że nieletni przestępcy stosują się do tych skądinąd aprobowanych norm w niewłaściwych sytuacjach, rozszerzając niejako czas zabawy.

Według tego autora wadą wszystkich teorii podkultur jest ich zbytni determinizm. Zbyt wiele wg. niego zachowań przestępczych chcą wyjaśnić. Natomiast według niego nie istnieje konieczna relacja między przynależność do podkultury a przestępczością.

Przestępczość gangów jest raczej wynikiem chwilowego zerwania więzów z skądinąd przestrzeganym systemem normatywnym , w wyniku czego następuje "dryf" w kierunku przestępczości To złagodzona wersja determinizmu, której jej zwolennikiem.

Na wagę tej teorii wskazuje np. tzw. " wyrastanie z przestępczości" Tylko stosunkowo niewielki procent nieletnich trwa w przestępczości po osiągnięciu dojrzałości, często bez trudu jeszcze w okresie nieletniości sami wycofują się z gangów.

Na chwilowość zerwania więzi z normami wskazuje ich zdolność do odróżniania dobra i zła i posiadanie często przez nieletnich poczucia winy.

Wobec tego "przestępstwo" zostaje popełnione tylko wówczas gdy nieletni "zracjonalizuje" swe sobie swoje naganne zachowanie, aby wydawało się one usprawiedliwione ( por. Marek Kosewski)

Te racjonalizacje ( Sykes, Matz - tzw. techniki neutralizacji) mogą przybrać następujące formy:

- zaprzeczania odpowiedzialności; wprawdzie zaistniało przestępstwo ale przestępca nie ponosi odpowiedzialności np. " nie mogłem się powstrzymać, " jestem wariat";

-zaprzeczenia krzywdy ; wprawdzie zaistniało przestępstwo, ale nikt z tego powodu nie ucierpiał np. oni i tak byli ubezpieczeni, oni mogli sobie na tę stratę pozwolić

-zaprzeczenia ofiary ofiara sama się przyczyniła, bądź sobie zasłużyła "sam sobie winien", sam tego chciał".