3654574740

4. MŻAWIENIE, ZABURZENIA

Z prozy życia

Skoro część syntetyzującą mamy już za sobą, pora przejść do prozy życia. A ta, jak wiemy, nie zawsze obchodzi się łagodnie ze swoimi dziećmi. Weźmiemy na warsztat szablonową drużynę grających w RPG, abstrahując od konkretnych systemów.

Drużyna, brzmi dumnie

Samo słowo drużyna, powinno nam powiedzieć już wiele, albowiem kieruje nas ku pewnej zespołowości, ukierunkowaniu na cel i w końcu współpracy. Jest w tym sporo słuszności przekładając to na opowiadane gry. Stara prawda mówi, że może się wszystkim chcieć pracować na efekt dobrej sesji, ale gdy jedna chociaż osoba będzie stawać przysłowiowym okoniem i dążyć do zamierzonych lub nie, konfliktów, wtedy na zaangażowaniu tracą wszyscy, nie wspominając już o energii poświęconej na bieżące „gaszenie pożarów” w zespole.

„Walka o ogień”

Różnice objawiają się najczęściej w sytuacjach tak starych jak erpegowy świat. Zacznijmy od rozmijania w preferencjach - MG prowadzi scenariusz, który kompletnie nie interesuje Graczy (przykładowo skomplikowaną intrygę), gdy ci od sesji wymagają przygody o trudach walki. Działa to także w drugą stronę - Prowadzący kolejne sesje mistrzuje przeskakując od walki do walki, a samej fabuły jest jak na lekarstwo. Remedium wydaje się zawarcie kilku elementów w scenariuszu, które znajdą zainteresowanie u wszystkich Graczy oraz odpowiednie rozłożenie akcentów. Uczestnicy powinni sygnalizować sobie w obie strony, czego właściwie oczekują od sesji, a niektóre działania podczas gry tłumaczyć z „offu”, dla lepszego zrozumienia przez pozostałych, czemu te mają służyć.

Kolejnym ważnym problemem, mogą być kwestie osobowościowe i charakterologiczne grających. Ludzie o określonych cechach nie trawią siebie nawzajem, ale skoro już ze sobą grają znaczy to, że rozgrywki są na tyle dobre lub jest to kwestia przyzwyczajenia. Tutaj może pomóc kwestia umowy, która będzie mówić o tym, że obie strony będą się wystrzegać irytujących zachowań przy stole.

Brak przygotowania to rzecz, która często rodzi trudności. Problem jest wielowymiarowy, ponieważ odnosi nie tylko do obszaru preparacji ze strony Mistrza Gry, ale i czynnie dotyczy samych Graczy. Prowadzący powinien dbać o przygotowanie, które umożliwi mu realizowania jego funkcji, dobrze, gdy podobna rzecz występuje w odniesieniu do wszystkich uczestników rozgrywki. Za prosty przykład niech posłuży nam to, że Mistrz Gry pracuje nad scenariuszem, Gracze i MG przynoszę} „ilustracje, zdjęcia, postery” postaci i elementów świata przedstawianego, któryś z grających zabiera ze sobą muzykę, jeśli ta nie jest ustalona wcześniej, dla budowania określonych efektów przez Prowadzącego (nic nie stoi natomiast na przeszkodzie, żeby wtedy Gracz zamiast muzyki ilustrującej tło, zabrał taką, która ilustruje

13