365606116

Komponenty mechatroniczne - Podręcznik

W opisie technicznym każdego czujnika podawana jest maksymalna częstotliwość przełączania wyjścia, charakterystyczna dla danego czujnika. Wyraża ona liczbę przełączeń wyjścia czujnika w ciągu sekundy, przy cyklicznym wchodzeniu i wychodzeniu przedmiotów wykonanych ze stali St37, z obszaru działania czujnika. Przy jej wyznaczaniu obowiązują ustalone wymagania techniczne, określone przez normę EN 50 010/IEC 60947-5-2.

Wymagania dotyczą wymiarów wykrywanego przedmiotu, odległości od czujnika oraz stosunku długości przedmiotu do długości przerwy między przedmiotami. Przedmioty ze stali St37, o wymiarach standardowej płytki kwadratowej o boku równym średnicy obudowy czujnika i grubości 1mm, powinny być osadzone w elemencie z materiału nie-przewodzącego. Odległość czujnika od takiego przedmiotu powinna być równa połowie jego strefy nominalnej S_n (rys. 1.10).

Metoda pomiaru wg EN 50010 bazuje na znajomości stosunku długości przedmiotu do długości przerwy między przedmiotami równego 1:2. Odległość taka gwarantuje brak oddziaływania sąsiednich przedmiotów na własności pola magnetycznego czujnika. Maksymalna częstotliwość przełączania wyjścia f obliczana jest z zależności:

f = 1 /(t1 +12)

gdzie:

t1 - czas potrzebny na przebycie drogi równej długości płytki standardowej,

t2 - czas potrzebny na przebycie drogi równej odległości między kolejnymi płytkami.

Wynik pomiaru zawsze będzie zależał od wielkości przedmiotu tłumiącego cewkę, odległości od czoła czujnika i szybkości przedmiotu. Używając przedmiot mniejszy od płytki standardowej, dla określonego sensora, albo stosując mniejszą przerwę między występami, można oczekiwać redukcji maksymalnej częstotliwości przełączania wyjścia.

Rys. 1.10: Wymagania narzucone przez normę EN 50010 przy wyznaczaniu maksymalnej

częstotliwości przełączeń wyjścia czujnika indukcyjnego