4281541226

Bogumiła Kuźniaka, Albrecht Ziller, Materiałoznawstwo Opracowanie zwarte, tylko do użytku studentów kierunku MiBM, Politechniki Wrocławskiej

Umacnianie poprzez zmniejszanie gęstości defektów, a więc poruszanie się w lewej części wykresu z rys. 4-14, jest bardziej kłopotliwe, ponieważ wytwarzanie metali w postaci monokryształów o idealnej budowie krystalicznej jest technicznie bardzo trudne (w związku z tym - również kosztowne) i w praktyce niemal nie stosowane. Wyjątek stanowią monokryształy włoskowate (tzw. wiskersy), które są stosowane jako szczególne zbrojenie kompozytów, tzn. używane są jako materiał wzmacniający plastyczną osnowę polimerową lub metalową w specjalnych kompozytach (patrz rozdział 7).

Materiały metaliczne stosowane w technice znajdują się po prawej stronie wykresu przedstawionego na rys. 4-13, a więc w zakresie dużych gęstości defektów. Zwiększenie wytrzymałości uzyskuje się w nich poprzez stosowanie takich procesów wytwarzania, które prowadzą do zwiększenia gęstości wad budowy krystalicznej. Praktycznie odbywa to się przez sterowanie procesami technicznymi odlewania, obróbki plastycznej i obróbki cieplnej oraz przez odpowiedni dobór pierwiastków wprowadzanych do metali jako dodatki stopowe.

W rezultacie właściwości wytrzymałościowe materiałów są sumarycznym efektem zastosowania w procesie technologicznym na ogół kilku metod umacniania, do których należą:

•    tworzenie stopów, prowadzące do:

-    umocnienia roztworowego oraz

-    umocnienia drugą fazą (tzw. umocnienie wydzieleniowe lub przez tworzenie mieszaniny faz),

•    odkształcanie plastyczne na zimno - umocnienie odkształceniowe,