4403041323

sciwości hydrożelu polialkoholu winylowego)

tóiyjworzony w toku tautomeryzacji etanal nie jest już przykładem monomeru winylowego; śttwości chemiczne acetaldehydu i jego formy enolowej różnią się diametralnie. Chociaż *y-4łdehyd octowy jest zdolny do polimeryzacji, to najczęściej (w odróżnieniu od metanalu) zamiast liniowych makromolekuł polialdehydu powstają oligomeryczne struktury pierścieniowe. Polimeryzacja trzech cząsteczek etanalu prowadzi do otrzymania ciekłego paraldehydu, natomiast, jeśli łączą się cztery cząsteczki - otrzymujemy metaldehyd.

Powszechnie stosowaną metodą otrzymywania polialkoholu winylowego) jest hydroliza (transestryfikacja) polimerycznego estru - poli(octanu winylu), syntezowanego w reakcji polimeryzaq‘i octanu winylu uzyskiwanego z acetylenu i kwasu octowego (acylowanie alkinu). Schematycznie przebieg procesu przedstawiono na rysunku 3.

Rys. 3. Schemat otrzymywania poiifaikohoiu winylowego)

Y Y

-1 jJ „ + CHjOH,-CHjCOOCą T. YJ„

polifoctan winylu)

polifalkohol winylowy)

W czasie hydrolizy nie wszystkie wiązania estrowe ulegają hydrolizie - zależy to przede wszystkim od warunków prowadzenia reakcji. Stopień hydrolizy poli(octanu winylu) ma istotny wpływ na właściwości fizykochemiczne otrzymywanego w ten sposób PVA.

Metoda syntezy PVA w reakcji hydrolizy polioctanu winylu) pozwala uniknąć problemów związanych z tautomeryzacją alkoholu winylowego - wolne grupy hydroksylowe w strukturze polimeru pojawiają się dopiero w spolimeryzowanych makromolekułach. Wyklucza to możliwość powstania struktury enolowej.

1.3. Struktura makrocząsteczek PVA

Budowa makromolekuł PVA typowym przykładem struktury charakterystycznej dla polimerów otrzymywanych z niesymetrycznych monomerów winylów) Ponieważ cząsteczka monomeru (tj. octan winylu), z której w końcowym etapie otrzymuje się PVA, jest przykładem niesymetrycznego monomeru winylowego, dlatego w makromolekułach polialkoholu winylowego) dostrzec można wszystkie konsekwencje wynikające z tego faktu.

1.3.1. Izomeria pozycyjna

Izomeria pozycyjna przejawia się różnicami wynikającymi z usytuowania fragmentów jednostki monomerycznej względem poprzedzającego i następującego fragmentu łańcucha. Jeżeli w jednostce monomerycznej wyodrębniony zostanie umownie jej początek (głowa) i koniec (ogon), to możliwe są trzy sposoby połączeń sąsiednich merów (rys. 4.).

-2-