4640480898

KINETYKA SZYBKICH REAKCJI DWUCZĄSTECZKOWYCH 53

Tabela 1. Zestawienie właściwości aparatury używanej w badaniach kinetyki wygaszania fluores-cencji, stosowanych metod wyznaczania funkcji aparaturowej £(t) oraz procedur eksperymentalnych®

FWHM [ps]	Czas/kanał [ps]	Metoda Procedura		Rok, piśmiennictwo
16700	390	CST	A	1978 [50]
11400	338	inne	A	1973 [51], 1975 [52]
2500	200	inne	A	1992 [53], 1993 [54]
2500	123	inne	c	1980 [16]
2000	9 •	DFCM	A	1987 [55], 1989 [56], 1991 [57]
9 •	9 •	inne	9	1990 [58]
9 •	9	inne	9	1991 [59]
400	4,13	EPSMT	A	1992 [60]
280	42	CST	A	1988 [61]
150	45	DFCM	c	1983 [30]
110	36,2	CST	A	1988 [62]
90	20,8	CST	A	1991 [63]
80-90	10,4	CST	A	1990 [64]
77	10,4	CST	A	1989 [65]
70	4,6	PST	A	1990 [66]
65	4,6	CST	A	1989 [67]
35	4,9	9 •	9	1991 [68]
35	2,75	EPSMT	F	1993 [40], 1995 [41]
^a Oznaczenia omówiono w tekście.

częściowo lub całkowicie kontrolowanych przez dyfuzję. Pominięto natomiast prace, w których obserwowany zanik fluorescencji mimo obecności wygaszacza był jednowykładniczy. Jak widać z danych umieszczonych w tab. 1, w badaniach kinetyki wygaszania fluorescencji stosowana była aparatura z układem detekcji pracującym na podstawie skorelowanego czasowo zliczania pojedynczych fotonów o wartościach FWHM funkcji aparaturowej E(t) od 35 ps do 16 700 ps. Rozdzielczość czasowa w tych badaniach wynosiła od 2,75 ps do 390 ps na jeden kanał analizatora wielokanałowego. Nie zawsze podawane są w pracach informacje o stosowanej aparaturze lub o procedurze wykonywanych pomiarów, dlatego w tab. 1 do oznaczenia braku informacji stosowano znak zapytania. Jeżeli autorzy stosowali inne metody rozwiązywania równania (1), niż te przedstawione w tej części pracy, zaznaczono to w tab. 1 jako „inne”.

Badania kinetyki wygaszania fluorescencji prowadzi się także z wykorzystaniem aparatury pracującej na podstawie innych niż TCSPC metod detekcji. Stosuje się w tych badaniach m.in. aparaturę pracującą na podstawie metod podwyższania częstości (upcontersion) [66,67] i metod fazowo-modulacyjnych, np. [69].

Mam nadzieję, że omówienie zaprezentowane w tej pracy pozwoli lepiej zrozumieć ograniczenia wynikające ze stosowania metody zliczania pojedynczych fotonów, a tym samym pozwoli zaplanować przyszłe pomiary tak, aby rezultaty tych badań przyczyniły się do lepszego poznania mechanizmu i kinetyki szybkich reakcji dwucząsteczkowych w roztworze.