4640480884

KINETYKA SZYBKICH REAKCJI DWUCZĄSTECZKOWYCH 47

miary fluorescencji badanej próby i związku wzorcowego wykonuje się w identycznych warunkach ze szczególnym uwzględnieniem identyczności A_W2b i A_em w obu pomiarach.

W metodzie CST w celu wyznaczenia funkcji aparaturowej, E(t), w miejsce próbki wstawia się związek rozpraszający światło. Impuls wzbudzający ulega rozproszeniu na związku rozpraszającym, co pozwala wartości E(t) uzyskać bezpośrednio z pomiaru sygnału światła rozproszonego. Jeżeli przyjmiemy, że

D_r(t) — E (Awzb, A_wzb, t),    (2)

gdzie D_r (t) oznacza zmierzony sygnał pochodzący od światła rozproszonego, to po dodatkowym założeniu, że £(A_W2b, A_em, t) = £(A_wzb, A_wzb, t) korzystając z równań (1) i (2) otrzymujemy następujące równanie:

D(t)

^r(^wzbj ^wzb» t)®I (0,    (3)

w którym niewiadomymi są parametry opisujące I (t). Jako związki rozpraszające światło stosuje się najczęściej związki koloidowe, np. Ludox (koloidalny dwutlenek krzemu). Drobną modyfikacją tej metody jest zastąpienie substancji rozpraszającej zwierciadłem. Niewątpliwą zaletą metody CST jest jej prostota, wadą jest natomiast, że, jak pokazano, funkcja aparaturowa E(t), zależy zarówno od długości fali światła wzbudzającego, jak i długości fali światła emitowanego [2, 3, 5, 9, 10, 30]. Oznacza to, że ogólnie:

£(^wzb> ^ cm j t) ¥* E ,

^wzb> t) # £(Ae_m, t).    (4)

Między innymi Boens [5], analizując dwie funkcje E(t), otrzymane dla dwóch różnych długości fali światła wzbudzającego A_w2b = 292,5 nm i A_wzb = 585 nm, zauważył, że funkcje aparaturowe E(t), wyznaczone z wykorzystaniem dwóch różnych długości fali światła wzbudzającego, są względnie przesunięte. Oznacza to w konsekwencji konieczność uwzględnienia tego efektu w równaniu (3). Najczęściej względne przesunięcie E(f) koryguje się, wprowadzając parametr S, dający możliwość względnego przesunięcia E(t) [10], Parametr S zdefiniowany jest za pomocą równań:

£ (Aw_2b, A_em, i) - E (A_wzb, A_em, i) ■ (1 - S) + E (A_wzb, /_em, i -1) ■ S,    (5a)

E(Aw_Zb, A_cm, i) = E(A_wzb, A*_m, i) (l-S)+£(A_wzb,    i+l)-S,    (5b)

gdzie E (i) są zmierzonymi wartościami funkcji aparaturowej w kanale o numerze i-tym, S zaś o wartościach z przedziału 0 < S < 1 jest wartością przesunięcia w jednostkach kanału.

Zastosowanie tej poprawki do równań opisujących rzeczywistą funkcję zaniku fluorescencji daje w konsekwencji równania, w których, oprócz nieznanych parametrów opisujących I(t), pojawia się dodatkowy parametr S. Wiadomo, że kształt funkcji aparaturowej zależy od długości fali światła wzbudzającego, dla której wartości tej funkcji były wyznaczone. Wprowadzenie poprawki S nie uwzględnia tego efektu.