4640480894

KINETYKA SZYBKICH REAKCJI DWUCZĄSTECZKOWYCH 51

możliwie zbliżone do literaturowych czasy żyda ich fluorescencji. Po takim „samouzgodnieniu” funkcję aparaturową £ (t) wyznaczoną dla związków wzorcowych wykorzystuje się w obliczeniach wykonywanych dla badanej próby.

C.    Wijnaendts van Resandt i inni w pracy [30] zaproponowali bardzo interesujące rozwiązanie polegające na tym, że wiązka wzbudzająca jest dzielona za pomocą płytki światłodzielącej. Pozwala to na wzbudzenie badanej próby i związku wzorcowego impulsem światła wzbudzającego pochodzącym z tego samego impulsu laserowego. Wstawienie optycznej linii opóźniającej w wiązkę światła wychodzącego z badanej próby pozwala na zebranie danych najpierw dla związku wzorcowego, a następnie dla badanej próby. Metoda ta pozwala wyeliminować przede wszystkim niestabilności związane z pracą układu wzbudzającego.

D.    Zaproponowano, aby pomiar sygnału zaniku fluorescencji badanej próby i związku wzorcowego był wykonywany naprzemiennie co określoną liczbę impulsów wzbudzających [35, 37], Uzyskać to można, umieszczając kuwety z badaną próbą i związkiem wzorcowym na stoliku obrotowym, który sterowany z zewnątrz pozwala na naprzemienne wstawianie ich w bieg wiązki wzbudzającej i sprzęganie tych zmian z układem analizy danych.

E.    Birch i inni w pracach [38, 39] zaproponowali sposób jednoczesnego pomiaru badanej próby i funkcji aparaturowej £ (f). W metodzie tej konieczne jest jednak zastosowanie dwóch identycznych układów detekcji.

F.    Ostatnio [40, 41] zaproponowano modyfikację metody A, która polega na wykonywaniu dla każdego stężenia wygaszacza pomiarów w cyklu: (i) badana próba z wygaszaczem, (ii) związek wzorcowy, (iii) związek odniesienia (próba bez wygaszacza), (iv) badana próba z wygaszaczem. Metoda ta pozwala bardziej obiektywnie śledzić zachowanie się aparatury, a także kontrolować zachowanie badanych związków.

3. PODSUMOWANIE

Czas życia fluorescencji ksantionu (XT-d₀), wyznaczony w pracach poświęconych metodzie EPSMT (58 ps w 3-metylopentanie) [9] i metodzie DFCM (23 ps w benzenie) [10], odbiega dosyć znacznie od wartości podawanych przez Toppa i wsp. (25 ps w 3-metyłopentanie i 11 ps w benzenie) w pracy [42]. Podawane w pracy [31], poświęconej metodzie DFCM, wartości czasu życia fluorescencji XT-d₀ to 88 ps w etanolu i 90 ps w metylocykloheksanie, także odbiegają znacznie od podawanych przez Toppa i wsp., a równych odpowiednio 17 ps i 14 ps. Wartości czasu życia fluorescencji XT-d₀ przedstawione przez Toppa i wsp. dla wszystkich użytych rozpuszczalników, poza per-fluorowęglowodorami, wydają się najbardziej wiarygodne m.in. ze względu na