RELACJE MIĘDZYKULTUROWE
jak rodzimy użytkownik języka" musi być przez innych przedstawicieli narodu spostrzegane jako czerpanie z dziedzictwa kulturowego, które obejmuje „porządek moralny" czy „grę słów", „zamierzoną" przez dany akt (Pearce i Kang, 1988, s. 27).
Język stanowi esencję kultury. Na jego podstawie społeczeństwo buduje system znaczeń; gdyby zaś zabrakło takiego wspólnego kodu, każde pokolenie musiałoby od nowa rozwiązywać podstawowe problemy przetrwania. Jednocześnie język pozwala nam tworzyć kulturę; w pewnym sensie tworzy nas samych. Organizuje bowiem naszą percepcję rzeczywistości tak, że z nieskończonej liczby możliwości powstaje skończona liczba pojęć kulturowych.
Jeśli założyć, że najważniejszą cechą kultury jest język, wówczas celem komunikacji międzykulturowej jest stworzenie wspólnego systemu znaczeń czy też wspólnej rzeczywistości. Komunikacja międzykulturowa stwarza wiele trudności, ponieważ w społecznościach występują różnice, jeśli chodzi o znaczenie i pobudki określonych działań. Zajmowano się wieloma aspektami odmienności kulturowych, takimi jak:
1. indywidualizm a kolektywizm - popieranie celów indywidualnych a popieranie wspólnych celów;
2. tolerancja dla odchyleń - do jakiego stopnia dopuszcza się odchylenia od norm kulturowych;
3. tolerancja niepewności - do jakiego stopnia dopuszcza się nieokreśloność i niejasność;
4. męskość a kobiecość - nacisk na cechy stereotypowo męskie lub stereotypowo kobiece;
5. orientacja na naturę ludzką - do jakiego stopnia człowiek spostrzegany jest jako z natury dobry, zły bądź stanowiący mieszankę zła i dobra;
6. złożoność kulturowa - stopień zróżnicowania w środowisku kulturowym;
7. kontrola emocji - do jakiego stopnia dozwolone jest wyrażanie uczuć;
8. mały dystans a duży dystans - do jakiego stopnia kultura zezwala na dotykanie się nawzajem i bliski kontakt podczas interakcji;
9. nierównowaga sił - do jakiego stopnia akceptowane są relacje, w których jedna ze stron dominuje nad drugą;