5192605134

32

d) regiony wyżej rozwinięte i wolniej rozwijające sie ("declining prosperity areas" - obszary dostatku w fazie upadku).

Odnosząc te typologie do naszych rozważah możemy uznać, że typ (a) odpowiada regionom silnym, typ (d) - słabym, typy (b) i (c) odzwierciedlają odpowiednio proces "nabierania" i “tracenia" siły. Zaleta tej propozycji jest zwrócenie uwagi na procesy dynamiczne, a wiec odejście od przekrojowej analizy w określonym momencie (choć poziom rozwoju jest tu określany na dany punkt czasowy).

Typologia L. Klaassena nie uwzględnia jednak roli. jaka regiony pełnia w całym układzie gospodarczym. Nie stwarza również podstaw dla polityki regionalnej, nie daje bowiem ocen procesów zachodzących w grupach regionów tak wyróżnionych .

Od ułomności tych w pewnym sensie uwolniona jest propozycja S.M. Komorowskiego (1988, s. 214), oparta na źródłach francuskich. Wyróżnia sie w niej regiony:

s ł a b e. tzn. takie, które nie sa w stanie, pomimo rozwoju ich potencjału gospodarczego. rozładować narastających w nich silnych napięć,

- o b o j etne. tzn. takie, w których napięcia sa słabe i nieliczne, a ich rozładowanie nie przedstawia trudności,

-si 1 n e, tzn. takie, w których powstaje silne napięcia, ale sa one rozładowywane dzięki dynamicznemu i racjonalnemu rozwojowi gospodarczemu.” (podkr. S. M. Komorowski).

Powyższa koncepcja implicite zakłada, że regiony silne przezwyciężają napięcia w miarę samodzielnie, natomiast regiony słabe wymagaj a pomocy z zewnątrz, np. w drodze zasileh z innych regionów przy wykorzystaniu mechanizmów redystrybucyjnych, spełnia wiec wymogi wcześniej sformułowane. Koncepcja ta wymaga jednak pewnego komentarza polemicznego. Nie jest np. jasne, dlaczego nie mogą być uznane za