5192605142

36

regionalnej, bez konieczności uciekania sie do zasad tej polityki wykraczjocych poza ustalenia możliwe do sformułowania w ramach koncepcji regionów silnych i słabych.

2.4. Egalitaryzm jako doktryna polityki regionalnej

2.4.1. Proporcje i dysproporcje regionalne:    sformułowanie

problemu

Powszechne. obiektywne i naturalne - zważywszy na zróżnicowanie samej przestrznei fizycznej - istnienie różnic międzyregionalnych w bezpośredni sposób prowadzi do podejmowania wysiłków zmierzajacych do ich niwelowania. Zwieżle ujął to A. Kukliński (1977, s. 56):

”... nie ma takiego kraju pod słohcem, który mógłby twierdzić. że kompletnie zlikwidował dysproporcje międzyregionalne. Co wiecej, można sadzić, że istnienie różnic międzyregionalnych jest problemem, który nigdy nie bedzie rozwiązany. ponieważ zawsze bedzie istniało zróżnicowanie przestrzenne działalności człowieka. Nie znaczy to jednak, że znakomita większość krajów świata, a zwłaszcza kraje socjalistyczne, 'bardzo silnie akcentuje konieczność zmniejszania dysproporcji międzyregionalnych, a wiec zmniejszenia różnic miedzy regionami silnymi i słabymi w danym kraju."

Powyższy cytat prowokuje do pytania o znaczenie terminu "dysproporcje". Jego stosowanie jest uzasadnione jedynie w przypadku uprzedniego określenia "proporcji" różnic międzyregionalnych. a wiec różnic uznanych za dopuszczalne lub pożądane, Jest to kluczowy problem każdej polityki regionalnej, można bowiem stwierdzić, że jego rozwiązanie wyznacza doktrynę tej polityki.

Rozważania nad "proporcjami" międzyregionalnymi wypada rozpocząć od określenia sfery, dla której różnice te sa ana-