5194416062

•    poprawę efektywności wytwarzania energii elektrycznej o 20% do tego samego czasu,

•    zwiększenie udziału energii elektrycznej z nośników odnawialnych w całkowitej produkcji energii brutto o 20% w 2020 r.

Jednakże najnowsza polityka klimatyczna UE ogranicza emisje CO2 o co najmniej 40% do 2030 r. względem emisji z 1990 r., podnosi udział OZE i aprobuje zwiększenie efektywności energetycznej do 27% w tym samym czasie. Ostatni zapis o efektywności jest w tej chwili niewiążący, a pozostałe wymienione wartości mają obowiązywać na poziomie całej wspólnoty, a nie dla poszczególnych państw członkowskich.

W świetle powyższych unijnych przepisów, biomasa pozwala na redukcję zanieczyszczeń. Według raportu Komisji Europejskiej z 2010 r., spalanie biomasy (niezależnie od pochodzenia) dla skojarzonej produkcji energii elektrycznej i ciepła (w ko generacji) zmniejsza emisję CO2 od 55 do 98% w porównaniu do spalania paliw kopalnych. Jednakże wykorzystanie biomasy w układach dużej mocy może powodować nieodwracalne zmiany w bioróżnorodności (utrata węgla pierwiastkowego) ze względu na znaczne ilości spalanego paliwa. W efekcie, pomimo dość wolnego wzrostu potencjału biomasy (obecnie ok. jedna trzecia wartości prognozy europejskich scenariuszy) i istniejących barier organizacyjnych, wspomniane układy kogeneracyjne małej mocy mogą być prawnie i technicznie atrakcyjne. [6, 30]

Praca mocno nawiązuje do przedstawionej powyżej sytuacji. Jej celem jest dokonanie analizy termodynamicznej układów kogeneracyjnych (CHP - Combined Heat and Power) małej mocy (<1 MW_e) zasilanych energią ze spalania biomasy. Ze względu na rodzaj stosowanego paliwa w tego typu instalacjach, skupiono się głównie na opisie biomasy stałej, określanej w dalszej części ogólnie biomasą. Przedstawione treści dotyczą zagadnień technicznych związanych z realizacją wyznaczonego celu.

Rozdział pierwszy stanowi wprowadzenie do kwestii pozwalających na energetyczne stosowanie biomasy. W rozdziale przedstawiono status biomasy w sektorze energetycznym Polski, uwypuklono najważniejsze dane statystyczne i wskazano potencjalne kierunki rozwoju.

W rozdziale drugim wymieniono i opisano różne typy biomasy stałej przydatnej do spalania. Za kryterium kwalifikacyjne podziału wybrano okres wzrostu wybranych roślin.

Rozdział trzeci traktuje o poszczególnych etapach przygotowania biomasy do spalania. Ze względu na jej właściwości fizykochemiczne, omówione metody mają różny zakres stosowania. Od prawidłowych sposobów ich realizacji, w dużej mierze zależy poprawność procesu spalania i eksploatacja elementów instalacji spalających.

5