3tom065

2. WYTWARZANIE ENERGII ELEKTRYCZNEJ 132

silniki nagrzane do temperatury pracy i dlatego dopuszcza się wówczas przyrost temperatury uzwojeń stojana jedynie o 16 K.

Do regulacji prędkości obrotowej silników potrzeb własnych w elektrowniach krajowych wdraża się obecnie tyrystorowe układy regulacji. Na rysunku 2.54 przedstawiono schemat falownikowego układu stosowanego do regulacji silników klatkowych

Rys. 2.54. Schemat ideowy falownikowego układu regulacji silnika indukcyjnego klatkowego

I    prostownik tyrystorowy, 2 — falownik

tyrystorowy, 3 - filtry, 4 elementy układu sterowania zaworami tyrystorów

6kV

Rys. 2.55. Schemat ideowy tyrystorowego układu kaskadowego regulacji silnika indukcyjnego pierścieniowego 1 — transformator dopasowujący, 2 falownik tyrystorowy, 3 — prostownik. 4 — rezystory rozruchowe, 5 — układ sterowania zapłonem tyrystorów

malej mocy, głównie napędzających podajniki węgla. Na rysunku 2.55 przedstawiono schemat tyrystorowego układu kaskadowego stosowanego do regulacji silników pierścieniowych dużej mocy, np. napędzających pompy wody zasilającej.

2.2.8. Układy elektryczne elektrowni klasycznych

W układach elektrycznych elektrowni można rozróżnić dwie zasadnicze części związane z:

_odprowadzaniem mocy wytwarzanej do systemu elektroenergetycznego,

_zasilaniem odbiorów potrzeb własnych elektrowni.

Obie te części są ze sobą ściśle powiązane.

Połączenie generatorów z systemem może być zrealizowane wg dwóch rozwiązań. W pierwszym — występują tzw. pełne bloki: generator—transformator blokowy—linia, którą moc jest wyprowadzana do rozdzielni podsystemu przesyłowego najwyższych napięć(220,400 kV), położonych na ogól w odległości od kilku do kilkunastu kilometrów od elektrowni.

W rozwiązaniu drugim — przy elektrowni istnieje rozdzielnia główna najwyższych napięć, o różnych możliwych rozwiązaniach.

Wybierając poziomy napięć znamionowych rozdzielni głównej w elektrowni, należy uwzględnić bilans mocy na poszczególnych napięciach w rejonie lokalizacji elektrowni. W pierwszej kolejności należy pokryć potrzeby systemu o napięciu niższym (np. 220 k V), a nadwyżkę mocy z pozostałych generatorów przekazywać do systemu o napięciu wyższym (np. 400 kV). Należy przy tym uwzględnić ograniczenia w poziomach mocy zwarciowej w poszczególnych podsystemach, nic zezwalające na podłączenie bloku o dużej mocy na zbyt niskie napięcie (np. 500 MW na 110 kV). W tablicy 2.17 podano podstawowe parametry znamionowe transformatorów blokowych stosowanych w elektrowniach parowych.

W układach potrzeb własnych elektrowni rozróżnia się następujące podukłady:

—    zasilania potrzeb własnych blokowych, zasilający układy napędowe, których unieruchomienie nawet na bardzo krótki czas (kilka sekund) zagraża ciągłości lub bezpieczeństwu pracy bloku;

—    zasilania potrzeb własnych ogólnych elektrowni, dotyczący układów napędowych, które ze względu na rozwiązania układów technologicznych, organizację pracy itp. czynniki można unieruchomić nawet na kilka godzin bez ujemnego wpływu na pracę bloków;

—    zasilania rezerwowo-rozruchowego;

—    prądu pomocniczego.

Podstawowym źródłem zasilania układu potrzeb własnych blokowych jest odczep z toru wyprowadzenia mocy generatora. Zasilanie potrzeb własnych ogólnych i rezerwowo-rozruchowych odbywa się głównie z systemu elektroenergetycznego, zwykle poprzez wspólną rozdzielnicę.

Tablica 2.17. Podstawowe dane znamionowe transformatorów blokowych

Moc pozorna MVA	Przekładnia kV/kV	Napięcie zwarcia %	Sprawność %	Masa transportowa Mg
60	10,5/121	10,5	99,3	77,3
130	13,8/245	13.0	99.5	115
150	13,8/125	10,7	99,5	135
240	15.75/126,5	11,4	99.6	170
240	15,75/257,5	12,85	99,6	210
426	22/250	12,5	99.6	300
3x200	20/250	13,0	99.5	3x162