5224571916

Po raz pierwszy za walutą międzynarodową w kontekście miernika wartość uznano złoto. Złoto krążyło między państwami w formie kruszcu czy monet, można je było bez problemu wymienić na banknoty. Bank centralny miał obowiązek parytetu, tj. kupna i sprzedaży złota po stałej cenie w walucie krajowej. Złoto na świecie było również jedyną walutą rezerwową. Ta swoboda przewozu złota oraz stałość kursów walutowych utrzymywała się do 1914r., kiedy to wybuchła I Wojna Światowa.

W wyniku działań wojennych została zachwiana dotychczasowa gospodarka narodowa poszczególnych krajów. Konsekwencją tego była zmiana systemu, kiedy za wyjątkiem Stanów Zjednoczonych, większość państw zdecydowała się zaniechać wymiany własnych walut na złoto.

Doprowadziło to do powstania dwóch systemów: sztabowo-złotego, który wprowadziły Francja, Belgia Włochy, Anglia i Czechosłowacja oraz dewizowo-złotego dla krajów pozostałych. Różnica między nimi polegała na sposobie wymienialności pieniądza na złoto. W pierwszym ze wspomnianych systemów kraje zdecydowały się na wymianę swych pieniędzy na złoto, ale wymienialności ta została ograniczona do wagowej ilości złota odpowiadającej jednej sztabie.

Natomiast w systemie dewizowo-złotym, obok rezerw złota, część rezerw gromadzono w dewizach, opiewających na waluty sztabowe (te waluty, które pośrednio na złoto były wymienialne cały czas), czyli banki centralne nie wymieniały pieniądza krajowego na złoto, a na waluty sztabowo-złote lub USD. Zaprzestano ustalania parytetów kursów walutowych. Odtąd banki centralne wyznaczały tzw. kursy centralne do walut sztabowo-złotych (najczęściej funta szterlinga) lub USD. Oba systemy próbowały przywrócić złoto do roli pieniądza światowego. Próby te zakończyły się wraz z nastaniem Wielkiego Kryzysu, który doprowadził do radykalnej zmiany warunków funkcjonowania gospodarek. Jedynie dolar wyszedł z kryzysu w miarę stabilnie, co zaskutkowało wprowadzeniem, w 1935r. stałej ceny dolara za złoto oraz co ważniejsze utrzymał wymienialność na złoto w stosunkach międzynarodowych. Był to pierwszy ustanowiony krok do powstania waluty międzynarodowej.

Oba systemy nie sprawdziły się i już podczas II wojny światowej zaczęto pracować nad systemem, który dopuszczałby wymienialność walut i stabilny kurs walutowy, ale jednocześnie uniezależniałby podaż złota od popytu na pieniądz międzynarodowy.

Podczas konferencji w 1944r., w Bretton Woods przyjęto pierwszy międzynarodowy system walutowy, zwany jako System z Bretton Woods. System oparto o dwie główne zasady: wymienialność walut i stabilność walutową.

Wspomnianą wymienialność rozumiano na zasadzie gwarancji odkupienia przez władze monetarne od innych banków centralnych własnej waluty za złoto, jeśli nie została ona zakupiona w celu dokonania płatności związanej z transakcjami bieżącymi.

4