5439978932

236

PRZEGLĄD ELEKTROTECHNICZNY

Od obliczonych w len sposób opłat za energię udzielano jeszcze specjalnych rabatów, uzależnionych od wielkości obliczonych opłat w węglu. Gdy roczne opłaty w węglu wynosiły

od 100    do    1    000    t    węgla    udzielano    15%    rabatu,

od 1 000    do    3 000    t    węgla    udzielano    30%    rabatu,

od 3 000    do 10    000    t    węgla    udzielano    40%    rabatu,

ponad 10 000 t    węgla    udzielano 50% rabatu.

W ten sposób obliczano opłaty za energję, pobieraną przy niskiem napięciu. Gdy pobór energji odbywał się przy napięciu 6 000 V, udzielano dalszego dodatkowego rabatu w wysokości 5%.

Spółczynnik mocy uwzględniano także w formie dopłat lub rabatów. Gdy ilość kWh bezwatowych przykraczała 75% ilości całego zużycia rzeczywistego, pobierano za każdą kWh bezwatową, przekraczającą powyższe 75%, specjalną dopłatę, wynoszącą 12% przeciętnej ceny 1 kWh, obliczonej w powyżej opisany sposób. Gdy zużycie bezwatowe nie dosięgało 60% zużycia rzeczywistego, udzielano za każdą kWh bezwatową, brakującą do tych 60%, specjalnego rabatu w wysokości 6% przeciętnej ceny za 1 kWh.

Pozalem udzielano jeszcze specjalnego rabatu w formie premji rocznej, wynoszącej:

1,5% przy rachunku rocznym, wynoszącym przynajmniej 5 000 t węgla,

3% przy rachunku rocznym, wynoszącym przynajmniej 10 000 t węgla,

6% przy rachunku rocznym, wynoszącym przynajmniej 20 000 t węgla i t. d.

Maksymalna prcmja mogła wynosić 24%.

Od 1 stycznia 1930 r. wprowadzono trzy nowe taryfy i zmieniono trochę inne taryfy. Nowa taryfa, zwana „taryfą z opłatą zasadniczą", została wprowadzona na życzenie odbiorców i miała zastąpić stopniowo dla małych odbiorców taryfę ,,40 1* 4“, której warunki płatności były niedogodne, bo wymagały opłacania przez kilka miesięcy energji po 40 kg, poczem odbiorca dochodził do taniej ceny 4 kg. Opłaty za energję przy taryfie z opłatą zasadniczą składały się z opłaty za moc szczytową, t. j. z opłaty zasadniczej, oraz z opłaty za każdą kWh całkowitego zużycia. Opłata zasadnicza wynosiła 21 t węgla za każdą kWh rocznie do obciążenia 500 W, a za obciążenie, przewyższające 500 W, — 18,3 t węgla za każdy kilowat rocznie. Opłata za każdą ki-lowatogodzinę wynosiła 4 kg. Opłatę zasadniczą oblicza się na podstawie zeszłorocznego obciążenia szczytowego. Podwyższenie się obciążenia szczytowego lub pomniejszenie w ciągu roku uwzględnia się dopłatami względnie bonifikatą. Opłatę zasadniczą opłacają odbiorcy w ratach miesięcznych. W roku 1930 mieszana cena węgla wynosiła 26,35 zł. Przy tej cenie opłata kilowatogodzinowa równała się 10,5 gr. (4 kg).

Podobnie w konsekwencji zmieniono sposób obliczania opłat za energję, pobieraną zapomocą liczników taryfowo-szczytowych, gdzie dotychczas obliczano opłaty za energję, pobieraną w granicach mocy zasadniczej według taryfy „404* t 4". Od dnia 1 stycznia 1930 r. opłaty za tę energję pobiera się według stawek opłaty zasadniczej „taryfy z opłatą zasadniczą" z małą roczną dopłatą 0,3 l węgla od każdego licznika, która przedstawia opłatę licznikową i tworzy z opłatą zasadniczą jedną całość. Dla liczników taryfowo-szczytowych usunięto jeszcze uzależnienie mocy zasadniczej od wielkości mieszkania i wprowadzono tylko jeden warunek, że moc zasadnicza może wynosić najmniej 300 W.

Pozatem obniżono cenę 1 kWh szczytowej dla liczników szczytowych z 40 kg (1,05 zł.) na 24 kg węgla (w roku 1930 — 64 gr.).

Drugą nową taryfą, którą wprowadzono w roku 1930 była specjalna taryfa po 4 kg węgla za 1 kWh dla urządzeń odbierających tylko prąd w nocy od godz. 22 do godz. 6 rano. Pozatem pobierano osobną opłatę zasadniczą, płatną miesięcznie, w wysokości rocznej 1 440 kg węgla od każdego urządzenia, jako opłatę za licznik i wyłącznik czasowy.

Następnie wprowadzono jeszcze taryfę lyczałtową dla warników elektrycznych (buljerów), ogrzewanych nocą.

Pozatem istniały jeszcze specjalne taryfy dla dużego zużycia rolniczego, dla młynów i dużych zakładów rzeźniczych.

Od 1 kwietnia 1932 r. wprowadzono jednolitą taryfę ki-lowatogodzinową w wysokości 64 groszy za 1 kWh, jako cenę maksymalną do oświetlenia.

Obniżka cen węgla, która weszła w życie w dniu 28 marca 1933 r., spowodowała obniżenie cen energji eleklr. o około 20%. Wobec tego wydano nowe „Warunki dostarczania energji elektrycznej w których podano już wszystkie ceny energji w złotych. W tych nowych warunkach wszystkie ceny energji uzależniono od klauzuli: 25% mieszanej ceny węgla i 75% złota. Równocześnie wpiowadzono nową taryfę do gotowania po 15 groszy za 1 kWh i do ogrzewania po 10 groszy za 1 kWh. W tym samym czasie zmieniono nazwy liczników taryfowo-szczytowych na liczniki ogólno-szczylo-we, ponieważ jedno liczydło liczy zużycie całkowite, czyli ogólne, a drugie — zużycie szczytowe. Pozatem nazwa „licznik taryfowo-szczytowy" stała się nieaktualną, bo przestano obliczać opłatę zasadniczą według taryfy ,,40 -f 4 *.

Od 1 kwietnia 1933 r. maksymalna cena 1 kWh do oświetlania (taryfa jednolita) wynosiła 60 gr. Taryfę jednolitą i tę cenę posiadało w roku 1934 tylko około 0.7% wszystkich odbiorców. Reszta odbiorców świetlnych, używając innych taryf, miała przeciętne ceny energji znacznie niższe. Cena 1 kWh szczytowej wynosiła od l.IV. 1934 r. 51 groszy, a cena maksymalna 1 kWh dla małej siły — 38 groszy. Taryfa „40 kg 4- 4 kg" miała ceny 85 gr. 8,5 gr. W poniższej tabeli podajemy przeciętne ceny 1 kWh dla małych odbiorców, osiągnięte w roku 1934.

Statystyka małych odbiorców. Rok 1934.

Rodzaj taryfy	ilość odbiorców	przeciętna cena 1 kWh	Uwagi
			łącznie z opłatą
1. 85 -f 8.5	22	37.6	licznik. Taryfa w likwidacji
2. z opłatą zasadniczą i wskaźn. obciążenia	623	24.0	łącznie z opłatą licznikową
3. ograniczniki	33 814	37.0 18.5	czas użytk. 1500 g. „ 3000 g.
			łącznie z opłatą
4. ryczałt.-szczyt.	7 622	27.3	liczn., czas użytk. 2500 godz.
5. ogólno-szczyt.	1 917	28,0	łącznie z opł. liczn.
6. mała siła	1 393	34,0	*1 M M
7, do gotowania i	50	14,2
ogrzewania			99 99 » |
8. jednolita maksymalna	332	69,8	99 99 91
	45 773	31.0 lub 21,9

Zużycie energji przy taryfie ogranicznikowej oblicza się przy przyjęciu teoretycznego czasu użytkowania 1 500 godzin. W rzeczywistości czas ten jest znacznie większy i przekracza często, co sprawdzono badaniami, 3 000 godzin. Wobec tego cena przeciętna 37 gr. dla ograniczników jest ceną teoretyczną, która w rzeczywistości jest znacznie niż-