5460978836

10

Przegląd definicji wg P.Besnarda: „(animacja to) sektor życia społecznego,

którego działacze uznają za cel pewne przekształcenie postaw i stosunków międzyjednostkowych i w zbiorowości, oddziałując bezpośrednio na jednostki" . Działanie to preferuje metody pedagogiki niedyrektywnej¹ lub aktywnej.”(M.Simonot).

Definicje Animacji na gruncie polskim

•    J.Kargul rozróżnia rodzaje animacji:

•    Animacja jako kierunek działania wśród ludzi i z ludźmi, który czyni ludzi aktywnymi i twórczymi, pozwala na lepsze zrozumienie przemian, lepszą komunikację, kooperację w celu przekształcania środowiska.

•    Animacja jako metoda (zbiór metod), która polega na stymulacji do aktywnego zachowania jednostek, grup i zbiorowości w celu ulepszania życia społecznego, wskazywaniu wizji ulepszeń.

•    Animacja jako proces odkrywania siebie. Proces wewnętrzny - aktywizujący, pobudzający do działania, odkrywania w sobie potencjału, możliwości kreacyjnych, zachowań ekspresyjnych.

•    Koncepcję animacji upatruje w postawie postmodernistycznej wobec kultury i

społeczeństwa a tym samym:

•    preferuje liberalizm we wszystkich dziedzinach życia,

•    odejście od uprzywilijowanych elit i narzucanych systemów wartości,

•    zatarcie różnicy pomiędzy kulturą elitarną i popularną,

Pedagogika niedyrektywna - współczesna teoria wychowania humanistycznego, sformułowana w latach 60. W USA. W Polsce występuje jako teoria wychowania niekierowanego /Autorska Szkoła Samorozwoju, Wrocławska Szkoła Przyszłości/. Odniesienia do psychologii humanistycznej IC. Rogersa/ i pedagogiki M. Montesori, C. Freineta, O. Decroly'ego. Istotą wychowania niedyrektywnego jest:

•    Odejście od z góry ustalonych programów działań wychowawczych.

•    Brak represji i mechanizmów konformizacji zachowań.

•    Podkreślenie znaczenia samokontroli i samooceny zachowań.

•    Postulowanie postawy autentyczności pedagoga w relacjach międzyludzkich.

•    Podejście empatyczne.

•    Preferowanie twórczości - zdolności do zmiany i oryginalności w rozwiązywaniu problemów.

Niedyrektywne relacje pomiędzy wychowawcą a wychowankiem powstają dzięki:

•    Klimatowi bezpieczeństwa psycholog, i zaufania.

•    Komunikacji o charakterze otwartym i adekwatnym do doznawanych odczuć.

•    Koncentracji na uczniu /uważnym słuchaniu jego wypowiedzi/.

•    Powstrzymywaniu się od wyrażania ocen

•    Przekazywaniu informacji zwrotnych.

•    Swobodnemu poszukiwaniu informacji oraz rozwiązań pobudzających i akceptujących twórczość wychowanka.

•    Poszanowaniu umiejętności wychowanka w samodzielnym radzeniu sobie z problemami czy trudnościami.

•    Interakcje wychowawcze stają się spotkaniami, głębokimi relacjami międzyosobowymi.

•    Wychowawca powinien zaakceptować samego siebie i uwierzyć we własne siły.

Literatura: 1. R. Gloton, C. Clero, Twórcza aktywność dziecka. Warszawa 1988. 2. B. Śliwerski, Współczesne teorie i nurty wychowania, Kraków 1998