5672969426

PK, dzieli na dwa odcinki: lewy - odpowiadający powstaniu pierwszej cząsteczki gazu (tzw. stopień suchości pary wilgotnej jc’ = 0) i prawy -odpowiadający zaniknięciu ostatniej cząsteczki cieczy (stopień suchości pary wilgotnej x” = 1). Dalsze ogrzewanie powoduje wzrost temperatury gazu, tworząc tzw. gaz przegrzany (pole C-PK-B, rysunek 2.Ib), który występuje w obszarze parametrów po prawej stronie linii gazów wilgotnych i poniżej temperatury krytycznej T_kr.

Badania substancji przy różnych kombinacjach wartości parametrów p, v i T pozwalają opracować wykres powierzchniowy funkcji f(p,v,T) = 0 (rysunek 2. Ib), reprezentujący - charakterystyczną dla określonej substancji - współzależność parametrów p, v i T w całym zakresie ich zmienności. Równanie stanu substancji f(p,v,T) = 0, pozwala przy znanych wartościach dwóch z tych parametrów wyznaczyć wartość trzeciego z nich oraz określić właściwy dla danej substancji stan skupienia lub stan międzyfazowy. Na wykresie (rysunek 2.Ib) zaznaczono położenie punktu potrójnego PP, w pobliżu którego substancja występuje w trzech stanach skupienia, oraz punktu krytycznego PK i izotermy krytycznej T_kr, powyżej której - bez względu na wartości pozostałych parametrów - substancja występuje zawsze w stanie gazowym.

Przy dalszym ogrzewaniu, cząsteczki gazu w temperaturach rzędu kilku tysięcy kelwinów dysocjują (punkt e, rysunek 2. la) w efekcie akumulacji energii kinetycznej w drganiach (oscylacjach) atomów wewnątrz cząsteczki, co prowadzi do rozrywania wiązań wewnątrzcząsteczkowych.

Na rysunku 2.2 pokazano przykłady wykresów, które można otrzymać z wykresu termicznego równania stanu substancji p(v,7). Najczęściej wykorzystywanym jest wykres p(v) (rysunek 2.2a), który uzyskuje się z wykresu przestrzennego p{v,T) (rysunek 2.Ib), ciętego płaszczyznami T = idem. Innym rodzajem wykresu stanu substancji może być wykres fazowy p{T), którego przykład dla wody pokazano na rysunku 2.2b.