5783291131

104

²⁹    H. Morgenthau, op. cit., s. 360.

³⁰    Ibidem, s. 369.

³¹    G. Kennan, Memoris 1925-1950,1.1, Boston-Toronto 1967, s. 250.

³²    K.N. Waltz, Realist thought and neo-realist theory, „Journal of International Affairs” 44,1990, nr 1, s. 34.

STOSUNKI MIĘDZYNARODOWE

³³    S. Burchill et al, Teorie stosunków międzynarodowych, Warszawa 2006, s. 123.

³⁴    J. Mearsheimer, Back to the futurę: Instability in Europę after the Cold War, „International Security” 15,1990, nr 1, s. 5-56.

³⁵    R. Keohane, Power and Interdependence: World Politics in Transition, Boston 1977, s. 28.

³⁶    R. Rosecrance, The Rise ofthe Trading State: Commerce and Conąuest in the Modern World, New York 1986, s. 160-161.

³⁷    R. Keohane, International liberalism reconsidered, [w:] The Economic Limits of Politics, red. J. Dunne, Cambridge 1989, s. 174.

³⁸    M.W. Zacher, R.A. Matthew, Liberał International Theory: Common Threads, Divergent Strands, [w:] Controversies in International Relations Theory: Realism and the Neoliberal Challenge, red. Ch.W Kegley Jr., New York 1995.

³⁹    F. Fukuyama, Trust: The Social Virtues and the Creation of Prosperity, London 1995, s. 37.

⁴⁰    D. Deudney, J.G. Ikenberry, The logie of the west, „World Politics Journal” 10,1993/94, nr 4, s. 17-27.

⁴¹    A. Arblaster, The Rise and Decline of Western Liberalism, Oxford 1984, s. 6.

⁴²    M.W. Zacher, R.A. Matthew, op. cit., s. 111.

⁴³    F. Fukuyama, The end ofhistory?, „The National Interest” 1989, nr 16, s. 3.

⁴⁴    T. Ali, Springtime for NATO, „New Left Review” 1999, nr 234, s. 62-72.

⁴⁵    M. Wight, Western Values and International Relations, [w:] Diplomatic Imestigations. Essays in the Theory of International Relations, red. H. Butterfield, M. Wight, London 1966, s. 91.

⁴⁶    Ibidem, s. 96.

⁴⁷    H. Buli, The Anarchical Society: A Study of Order in World Politics, New York 1977, s. 39.

⁴⁸    Ibidem, s. 317.

⁴⁹    Terminem „Triada” (w szerokim znaczeniu) określa się grupę najbardziej rozwiniętych ekonomicznie państw, składającą się z USA, krajów Europy Zachodniej oraz Japonii wraz z krajami Azji Południowo--Wschodniej (Hongkong, Korea Południowa, Singapur, Tajwan). Por. A. Gradziuk, G8 w systemie global govemance — ocena i perspektywy, „Polski Przegląd Dyplomatyczny” 2006, nr 3 (31), s. 31-51; Gospodarka światowa 2005 — poszukiwanie nowej równowagi, „Rocznik Strategiczny” 2005/2006, Warszawa 2006, s. 95-116.

⁵⁰    TheExpansion of International Society, red. H. Buli, A. Watson, Oxford 1984, s. 220-224.

⁵¹    Z. W. Puślecki, Integracja i globalizacja we współczesnej gospodarce światowej, [w;] Społeczne problemy globalizacji, red. Z. Blok, Poznań 2001, s. 53-54.

⁵²    The World in 2025: Rising Asia and socio-ecological transition, European Commission, Brussels 2009.

⁵³    G. Garrett, G2 in G20: China, the United States and the world after the global financial crisis, „Global Policy” 1, January 2010, s. 29-39.

⁵⁴    Grupa G20 jako forum ministrów finansów i szefów banków centralnych została utworzona w 1999 roku. Wywodzi się z formuły spotkań przywódców największych gospodarek świata (G7) odbywających się regularnie od 1975 roku. Główną przyczyną powołania G20 była potrzeba znalezienia wspólnej odpowiedzi na kryzys finansowy z 1997 roku. W jej skład weszło 10 gospodarek uprzemysłowionych (państwa G8, Australia i Unia Europejska) i 10 tzw. gospodarek wschodzących (Arabia Saudyjska, Argentyna, Brazylia, Chiny, Indie, Indonezja, Meksyk, Republika Korei, RPA i Turcja), reprezentujących łącznie blisko 90% PKB oraz 75% ludności świata. Por. A Gradziuk, Nowa rola G20 w systemie zarządzania gospodarką światową, „Biuletyn”, PISM, 2 października 2009, nr 55(587), s. 2061.

⁵⁵    U jego podstawy leży grupa G20 odpowiedzialna za polityczne przywództwo i określanie kierunków rozwoju wielostronnego systemu współpracy politycznej i gospodarczej. Wspomagana jest ona w działaniach przez międzynarodowe organizacje o profilu międzyrządowym, których rola polega na dostarczaniu niezbędnych ekspertyz, opracowywaniu programów działania oraz wytycznych polityk. Ostatnim elementem wyżej wskazanej struktury zarządczej są 192 państwa skupione w Organizacji Narodów Zjednoczonych,

Wrocławskie Studia Politologiczne 13,2012 © for this edition by CNS