5996832593

65

Wyraźnie wyróżnia się też grupa regionów górskich, dzieląca się na grupę sudecką (regiony 18 i 19), do której zbliża się region 17, oraz karpacką (regiony 35, 36, 37 i 38).

Inne grupy regionów nie są już tak jednoznacznie wyróżnione, tym niemniej wskazać także można:

—    grupę regionów pomorskich (2 — 9),

— grupę regionów wielkopolsko-śląskich (12, 14, 15, 16),

— grupę regionów południowej Polski (23, 24, 32, 33 i słabiej powiązane 39 i 34).

Region 1 (wybrzeże Bałtyku) jest wyraźnie odrębny od innych, ale stosunkowo najbardziej podobny do sąsiadujących z nim regionów grupy pomorskiej. Do grupy tej wykazują nawiązania, pomimo wyraźnych odrębności, regiony 10 i 11.

Regiony 13 i 25, a także 20 i 21, wykazują przejściowy charakter między grupami wielkopolsko-śląską a południowopolską, przy czym regiony 13 i 25 odpowiedniej byłoby łączyć z tą pierwszą grupą, a regiony 20 i 21 z drugą.

Region 22 (Jura Krakowsko-Częstochowska) wykazuje przejściowy charakter między grupą górską a grupą południowopolską, bliższy jest jednak tej ostatniej.

Na podstawie przeprowadzonego, a opartego na porównywaniu biogeograficznej charakterystyki potencjalnej roślinności naturalnej regionów, grupowania geobotanicznych jednostek regionalnych drugiego rzędu, czyli krain, możliwe jest wydzielenie wyższych jednostek regionalnych, zaliczanych już według W. Szafera do jednostek trzeciego rzędu, to jest działów geobotanicznych. Niewątpliwie wyróżnić można pięć działów na niżu i dwa w górach, odpowiadających głównym grupom krain omawianym poprzednio. Nie można jednak rozpatrywać tych zagadnień w oderwaniu od znajomości specyfiki terenów sąsiednich, poza granicami kraju, dla których nie jest wprawdzie możliwe przeprowadzenie analiz w pełni analogicznych do tych, jakie zastosowano dla Polski, jednak rozpatrzenie podobieństw i różnic jest oczywiście możliwe. Biorąc pod uwagę dotychczasowe próby regionalizacji geobotanicz-nej, w szczególności propozycje W. Szafera (1959, 1972), rozpatrzyć należy zasadność wydzielenia Wołynia Zachodniego jako działu lub wyższej jednostki, oraz rozdzielenia Karpat na jednostki w randze działów (Karpaty Zachodnie i Wschodnie).

Region Wołynia Zachodniego, oznaczony w powyżej omawianym zestawieniu krain numerem 40, wykazuje bliskie związki z regionami Wyżyny Lubelskiej oraz w ogóle z grupą krain środkowej i wschodniej Polski. Przy rozpatrywaniu charakterystyki roślinności w podanym zakresie wyłącznie w ramach Polski region ten jest nieznacznie bardziej odrębny niż inne w tej grupie. Biorąc jednak pod uwagę, że odrębność roślinności Wołynia w jego środkowej części w stosunku do Mazowsza czy Lubelszczyzny jest niewątpliwa i wynika z wyraźnych nawiązań tego regionu do strefy leśno-stepowej, możemy uznać, opierając się między innymi na specyfice odrębności zbiorowisk grądów (wołyńska odmiana zespołu Tilio-Carpinetum) występujących już na Wołyniu Zachodnim, że omawiany region traktować należy jako coś odrębnego i wydzielać w randze działu, nie przesądzając jeszcze, do jakiej prowincji dział ten miałby być włączany.

5 — Krajobrazy roślinne...