604000959

Ocenę hydromorfologiczną oraz aktualną lokalizację miejsc zrzutów można przeprowadzić jedynie na podstawie szczegółowego kartowania terenowego z wykorzystaniem mapy katastralnej. Pozwoli to na identyfikację ognisk zanieczyszczeń, a w dalszej konsekwencji podjęcie działań administracyjnych. Mogą one polegać np. na analizie bilansu objętości zużycia wody czystej i odprowadzonych ścieków, co doprowadzi do uporządkowania lokalnej gospodarki wodościekowej.

Cieki na terenie miasta Kielce znajdują się pod wzmożoną i silną antropopresją co wynika z tendencji do zagospodarowywania den ich dolin (budownictwo, komunikacja i działalność przemysłowa). Obszary te w takich warunkach tracą szybko równowagę ekologiczną, bowiem sama przyroda nie jest w stanie przeciwdziałać narastającym obciążeniom. W celu osiągnięcia równowagi ekologicznej koniecznym staje się dostosowywanie szybkości oddziaływań antropogenicznych do tempa możliwości regeneracji systemów naturalnych. Istotna staje się zatem potrzeba dokonania oceny ekohydrologicznej cieków oraz ich bezpośredniego otoczenia.

Ocena taka pozwala również określić sprawność cieku tj. stan jego utrzymania oraz przepustowości hydrologicznej i ekologicznej. Wyniki te umożliwiają także podejmowanie różnych decyzji w zakresie projektowania prac związanych z renaturyzacją koryt i dolin rzecznych, planami przestrzennego ich zagospodarowania, dokumentacjami związanymi z nową zabudową hydrotechniczną i konserwacją istniejącej oraz analizę problemów związanych z zarządzaniem nimi.

1.2. Cel i metody opracowania

Celem opracowania jest przeprowadzenie waloryzacji ekohydrologicznej niekontrolowanych hydrometrycznie cieków powierzchniowych, na tle katastrów w granicach miasta Kielce,: Bukowiec, Kaczeniec, Sufragańczyk, Zagórka i Zofiówka, z uwzględnieniem ich zagrożeń wynikających głównie z lokalnych ognisk zanieczyszczeń uporządkowanej i nieuporządkowanej gospodarki ściekowej.

Podstawową metodą zastosowaną w pracy jest waloryzacja ekohydrologiczna (hydromorfologiczną) w odniesieniu do trzech biotopów: korytowego, brzegowego i lądowego z uwzględnieniem przepustowości ekologicznej rzeki jest opracowana w Niemczech metoda LÓFL-LWA (DVWK 1984). Zdaniem Unickiego i Lewandowskiego (1995) jest to pierwsza kompletna i do tej pory jedna z najważniejszych metod waloryzacji ekohydrologicznej. Uwzględniając lokalne potrzeby i uwarunkowania terenowe wynikające z bardzo zróżnicowanego użytkowania den dolin i całych zlewni zastosowano modyfikację tej metody. Zmiana ta polegała

5