6295504660

Roszczenie o odsetki..

Przypisy

1.    Por. A. Brzozowski, Regulacja wpływu zmiany okoliczności na zobowiązanie w świetle nowelizacji kodeksu cywilnego z dnia 28 lipca 1990 r, „Palestra" 1992, nr 5-6, s. 19 i n., E. Niezbecka, Waloryzacja świadczeń pieniężnych a problem zwłoki, „Rejent" 1991. nr 4, s. 77 i n., E. Niezbecka, Charakter prawny uprawnienia do żądania waloryzacji świadczenia pieniężnego (polemika w sprawie kierunku interpretacji art. 358¹ § 3 k.c.), „Rejent" 1992; nr 9, s. 34 i n.. R. Tollik, Nowe uregulowanie klauzuli rebus sic stantibus oraz nominalizmu i waloryzacji świadczeń pieniężnych w kodeksie cywilnym, PUG 1991, nr 6, s. 1 i n, T. Wiśniewski, W sprawie interpretacji art. 358^x § 3 k.c., „Przegląd Sądowy" 1992, nr 3, s. 19 i n.

2.    T. Wiśniewski, W sprawie interpretacji art. 358^x § 3 k.c., s. 24.

3.    R. Tollik, Nowe uregulowanie klauzuli rebus sic stantibus oraz nominalizmu i waloryzacji w kodeksie cywilnym, s. 3.

4.    Tak np. w uzasadnieniu uchwały z dnia 3 kwietnia 1992 r. I PZP 19\92, OSN

CP 1992, poz.162. Treść tego uzasadnienia jest zresztą sprzeczna z treścią uzasadnienia wcześniejszej uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1992 r. III CZP 14\92, OSN CP 1992, poz. 161, gdzie stwierdzono, że „...przyjęcie świadczenia przez wierzyciela w nominalnej wysokości nie spowoduje wygaśnięcia roszczenia o waloryzację".

5.    Por. J. Krajewski, Kodeks postępowania cywilnego z komentarzem, 1.1 (pod red. J. Jodłowskiego i K. Piaseckiego), Warszawa 1989, s. 298-299.

6.    Tak Z. Resich, System praM> a procesowego cywilnego, t. II (pod red. Z. Resicha), Warszawa 1987, s. 19.

7.    Pogląd ten uzasadniam bliżej w: Charakter prawny uprawnienia do żądania waloryzacji świadczenia pieniężnego, s. 34 i n.

8.    Uważam za niedopuszczalne waloryzowanie świadczeń ze zobowiązań wykona

nych, a więc w świetle prawa wygasłych oraz ze zobowiązań przedawnionych. Pogląd Sądu Najwyższego, że „świadczenie spełnione po wy toczeniu powództwa na podstawie art. 358¹ § 3 k.c. może być waloryzowane", wyrażony w uchwale z dnia 20 marca 1992 r. cytowanej wyżej w przypisie 4, jest słuszny co do samej zasady. Opiera się jednak na błędnym założeniu, będącym następstwem braku określonej konstrukcji teoretycznej, że „zaplata długu zgodnie z zasadą nominalizmu (...) nie zawsze może być oceniana jako właściwy sposób wykonania zobowiązania (art. 354 k.c.)". Sięganie do zasady realnego wykonania zobowiązania jest - moim zdaniem - chybione, gdyż w sytuacji powyższej roszczenia wierzyciela nie zostały zaspokojone w całości, stąd też postępowanie sądowe może się toczyć dalej, skoro roszczenie nadal istnieje. Nie widzę możliwości bowiem zakwalifikowania - w świetle obowiązującej w kodeksie cywilnym i działającej ex lege zasady nominalizmu - wykonania zobowiązania przez zapłatę sumy nominalnej jako niewłaściwego czy nienależytego. Nie mniej dziwną konstrukcję przyjmuje Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 3 kwietnia

53