6295504661

REJENT NR 7 - linieć 1993 r.

1992 r. cytowanej w przypisie 4, że „zaplata kwoty nominalnej stanów i jedynie spełnienie świadczenia. Nie oznacza ona jeszcze wykonania zobowiązania, gdyż do tego, oprócz spełnienia świadczenia, potrzebne jest jeszcze zaspokojenie wierzyciela". W tym miejscu powstaje pytanie: na czym ma polegać zaspokojenie wierzyciela, jeżeli nie jest nim spełnienie świadczenia? O ile prostsze byłoby stwierdzenie, że nie wszystkie roszczenia wierzyciela (główne i uboczne) zostały zaspokojone i dlatego może on dochodzić ich realizacji na drodze sądowej.

9.    Por. T. Dybowski, System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, Prawo zobowiązań. Część'

ogólna (por. red. Z. Radwańskiego), Warszawa 1981, s. 142.

10. T. Dybowski, System prawa cywilnego, t. III, cz. 1 s. 142-144 oraz J. Sztombka, Odsetki za opóźnienie świadczenia pieniężnego, 'Przegląd Sądowy" 1992, nr 2, s. 38 i n. oraz cytowana tam literatura.

11.    Por. E. Niezbecka, Waloryzacja świadczeń pieniężnych a problem zwłoki, s.85-86 i J. Sztombka, Odsetki za opóźnienie świadczenia pieniężnego, s. 45.

12.    Wyrok w tym zakresie ma charakter konstytutywny - por. R.Tollik, Nowe uregulowanie klauzuli rebus sic stantibus oraz nominalizmu i waloryzacji w kodeksie cywilnym, s. 4.

13.    Waloryzację odsetek zaległych, bez żadnych ograniczeń, dopuszczaj. Sztombka, Odsetki za opóźnienie świadczenia pieniężnego, s. 45.

14.    Orzecznictwo Sądu Najwyższego jest w tym zakresie dość konsekwentne - por. np. orzeczenie opublikowane w „Wokandzie" 1992, nr 9, s. 27, którego teza brzmi: „Żądanie odsetek od zaległych odsetek możliwe jest dopiero od momentu wytoczenia powództwa o odsetki, a nie za okres wcześniejszy. Stanowi to dodatkową ochronę dłużnika przed nadmiernym obciążeniem i ogranicza swobodę stron w zakresie ustalenia w umowie postanowień o odsetkach".

15.    Taką linię w zasadzie reprezentuje stanowisko Sądu Najwyższego - por. uchwałę z dnia 11 października 1991 r. II PZP 1\91, OSP 1992, poz. 256, uchwałę z dnia 6 marca 1991 r. III CZP 2\91, OSN CP 1991, poz. 93, wyrok z dnia 24 sierpnia 1990 r. I CR422N90 z glosą A. Szpunara. OSP 1992, poz. 7.

16.    Należy bowiem wziąć też pod uwagę pewien szczególny aspekt postawy wierzyciela. Uprawniony, który nie dochodzi swojego roszczenia i dopuszcza do powstania znacznego opóźnienia oraz zaległości, działa na własną niekorzyść. Brak dbałości o własne sprawy, staranności w prawadzeniu interesów, nie może być dla niego źródłem korzyści.

54