672580951

Literatura mieszczańska polska — Loco citato 61

Literatura mieszczańska polska

zob. Literatura rybałtowska.

Literatura narodowa. Literatura uj języku narodowym, w przypadku narodu wielojęzycznego (np. Szwajcarzy, Belgowie) — związana z kulturą tego narodu, niekiedy również literatura różnych narodów posługujących się tym samym językiem (np. Hiszpanie i narody Ameryki Południowej mówiące po hiszpańsku).

Literatura piękna. Ogół dzieł o charakterze artystycznym, literackim, w odróżnieniu od piśmiennictwa innego typu.

Zob. też: Beletrystyka. Dramat. Dzieło literackie. Epika. Fikcja. Liryka. Podział literatury. Poezja.

Literatura powszechna. Dzieła reprezentatywne dla literatur narodowych, składające się na wspólny dorobek kulturalny ludzkości.

Literatura przedmiotu. To nieścisłe określenie używane jest na oznaczenie bibliografii przedmiotowej, dołączanej zwykle do dzieł naukowych.

Literatura rybałtowska. Polska literatura plebejsko-mieszczańska z końca XVI w i z w. XVII, o charakterze satyryczno-humorystycznym. Przeważnie anonimowymi autorami dykteryjek, piosenek, dialogów byli rybałci (śpiewacy kościelni), bakałarze i wędrowni żacy.

Literatura sowizdrzalska. Utwory o przygodach Sowizdrzała, w formie satyrycznych piosenek, opowiadań i dialogów, powstały w Niemczech jako zaczątki literatury mieszczańskiej. Ten typ literatury rozwinął się w Polsce w XVII w., autorami byli głównie mieszczanie krakowscy.

Por. Literatura rybałtowska.

Literatura stosowana. Piśmiennictwo powstające dla celów praktycznych, związanych z życiem; utwory takie zyskują przynależność do literatury pięknej dzięki swym walorom artystycznym (np. przemówienia, bsty, publicystyka itp ).

Literatura straganowa. Określenie na utwory o niskim poziomie, sprzedawane na jarmarkach i odpustach.

Literatura współczesna. W pe-

riodyzacji literatury polskiej za współczesny uważa się okres obejmujący ostatni dziesiątek XIX w i wiek XX po chwilę obecną. (Naturalizm, Młoda Polska, dwudziestolecie międzywojenne i literatura Polski Ludowej, jako odpowiadające mniej więcej okresom: imperializmu, rewolucji proletariackiej i budowy socjalizmu w Polsce).

Literaturoznawstwo zob. Nauka o literaturze.

Litotes. Określenie pozornie pomniejszające, zaprzeczenie podkreślające wartość (np. niezły pisarz).

Por. Przesadnia.

Loa. W starohiszpańskim dramacie prolog, w którym wygłaszano pochwałę sztuki, aktorów albo widzów.

Loco citato. Dosłownie: w miejscu cytowanym. Formuła używana w przypisach zamiast powtarzania opisu dzieła już poprzednio wspomnianego. Skrót: Z. c.