Wielu autorów [Balicki 1995; Baczała i in. 1996; Górka, Poskrobko i Radecki 1998; Kiełczewski 1999] podaje w swych publikacjach różnorodne cele edukacji ekologicznej. Zwykle pokrywają się one z zaleceniami deklaracji opracowanej w trakcie obrad konferencji w Rio de Janeiro w 1992 r. Do głównych celów ekoedukaq'i należą:
• nauczanie podstaw zrównoważonego gospodarowania środowiskiem naturalnym,
• unowocześnianie i wprowadzanie w życie technik i technologii ochrony środowiska,
• działanie na rzecz oszczędnego korzystania z dóbr środowiska przyrodniczego,
• kształtowanie nawyków kultury ekologicznej i kreowanie moralnych postaw,
• wdrażanie umiejętności holistycznego myślenia, polegającego na rozumieniu potrzeb człowieka i przyrody,
• rozwijanie idei ekologicznych ruchów międzynarodowych.
Cele kształcenia ekologicznego w sposób spójny sformułowała E. Wac [1997, s. 1-3], podkreślając znaczenie nauczania kompleksowego, umożliwiającego zrozumienie wzajemnych związków i praw przyrody zachodzących w środowisku naturalnym. Posłużę się jej zestawieniem, uzupełniając je propozycjami B. Poskrobki [1998, s. 190]:
A. cele poznawcze:
•poznanie naturalnych i sztucznych elementów środowiska naturalnego i ich wzajemnych powiązań,
•poznanie zależności między środowiskiem i człowiekiem,
•ukazanie zmian zachodzących pod wpływem działalności człowieka, •poznanie podstawowych pojęć z zakresu ochrony środowiska, •poznanie sposobów ochrony środowiska przyrodniczego, •propagowanie idei ochrony przyrody.
B. cele kształcące:
•przekazanie wiedzy uczniom,
•wzbogacenie nabytej wiedzy samokształceniem i rozwijaniem własnych zainteresowań,
•zwiększenie aktywności poznawczej uczniów,
11