683539617

nowicz [1996, s. 83-86]. W konkluzji stwierdzili oni, że aż 30% badanych studentów kierunków nie związanych z ochroną środowiska zadeklarowało zupełny brak zainteresowania problematyką utylizacji odpadów.

Kształtowanie postaw proekologicznych, jak wynika z badań ankietowych [Janik 1996, s. 30], jest zjawiskiem długoterminowym i będzie trwać dłużej niż jedno pokolenie. Jednocześnie zauważa się pilną potrzebę systematycznych działań edukacyjnych w tym zakresie. Bezsprzecznie jednak konieczne jest kontynuowanie procesu holistycznej edukacji ekologicznej.

6. Podstawy ekofilozofii i etyki ekologicznej

Ziemia nie należy do człoiuieka, jest tylko mu dana w użytkowanie

[F. Plit 1994]

Filozofią ekologiczną nazywamy kierunek filozoficzny, który zrodził się w 1967 r. wraz z rewoluqą „Dzieci Kwiatów". Ekofilozdfia formułuje intelektualne podstawy społeczeństwa proekologicznego, ustala założenia teorii bytu, poznania i wartości. Filozofia ekologii określa możliwości poznania środowiska naturalnego i miejsca w nim człowieka, określa charakter współzależności człowieka z przyrodą, proponuje model kreowania społeczeństwa proekologicznego [Dobrzański, Dobrzańska i Kieł-czewski 1997, s. 309-310; Kiełczewski 1999, s. 37-38]. Filozofia ekologiczna to dynamicznie rozwijająca się dyscyplina naukowa, podejmująca problem estetycznych i etycznych relacji człowieka do środowiska. Obejmuje ona zagadnienia odpowiedzialności konkretnych osób oraz grup społecznych wobec świata, w którym procesy uzdrawiania siebie i środowiska są relaqami zwrotnymi [Korporowicz 1994, s. 57], Ekofilo-zofia jako wyodrębniony nurt filozofii powstała na początku lat 70. Jednym z jej prekursorów był Henryk Skolimowski. W 1974 roku wprowadził on termin humanizm ekologiczny, który głosi ideę poważania i czci dla życia i dla środowiska w całości. Naukowiec ten krytykuje konsump-

21