7292100764

450 Miernictwo.

Wartości spółrzednych tłowych punktów 1. i 3. sa:

450 Miernictwo.

x₁ — — (m -f- n)

sin v cos p, sin + <p₂) ’

x₃ = (m -\- n)

sin |x cos v sin (cp_a -f- <j₂)

Przy ich pomocy wyznaczymy dokładne położenie osi y-ów; zazwyczaj nie przesuwamy wskaźników, oznaczających nam położenie osi, lecz uwzględniamy poprawko Aa: przy odmierzeniu spółrzednych x.

Dła usytuowania osi ar-ów obliczamy ct, i <z₃ z wzoru tang- a =

następnie

tang

cos

H3

cos a₃

wartości te, porównauo z odpowiedniemi wartościami zmierzonemi na kliszy, wyznaczają nam położenie osi as-ów.

Znając poprawki, jakie należy uwzględnić przy pomiarze spółrzednych tłowych, znamy również dokładnie położenie obu osi spółrzednych. Sposób

ten dostarcza także dokładnej wartości na d. która przy zdjęciach dla celów inżynierskich jest ogniskowa przyrządu f.

Zdjęcia, na których jest znane położenie początku układu osi tłowych. określamy jako „wewnętrzne zorjen-towaue“ ; prócz orjentacji wewnętrznej należy przeprowadzić jeszcze orjentacje „zewnętrzną", która polega na ustaleniu w przestrzeni stanowiska zdjęcia i kierunku osi optycznej przyrządu.

Zamiast obliczać kąty poziome i pionowe przy pomocy spółrzednych tłowych, można je wprost zmierzyć na kliszy, o ile zdjęcia dokonano fototeo-dolitem Koppego (fabrykatu Giinthera i Tegetmayera w Brunświku), polegającego na zastosowaniu kolimutora Gaussa. Wyniki, osiągane tym sposobem, sa bardzo dokładne.

Omówienie zdjęć fotogramme* trycznych ze stanowiska praktyki.

Zalety zdjęć fotograminetrycznych:

1.    krótki czas trwania pomiaru w polu,

2.    możliwość zdjęcia obszarów' niedostępnych, 3. stosunkowo niezbyt wielkie koszta pomiaru.

Fig. 121.    Wady:    1. zależność przy pracy

w polu od pogody w znacznie większym stopniu, uiż przy zdjęciach innej kategorji, 2. trudność w identjfiko-waniu poszczególnych punktów' terenu na kliszach, należących do zdjęć z różnych stanowisk.

Metoda fotogrammetryczna wygodna jest więc w terenach, posiadających wybitne punkty charakterystyczne (tereny skaliste itp.). W praktyce pomagamy sobie przy identyfikowanych punktach wątpliwych, zdejmując je z 3 stanowisk, przyczem każdy punkt w’yzuacza nam przecięcie się 3 promieni. Ostateczną kontrolę wyznaczenia pewnego punktu stanowi obliczenie (ew. wykreślne) jego wysokości z 2 (wzgl. 3) stanowisk, przy pomocy kątów wysokości