7368841484

Kolejną grupę koronek rdzeniowych stanowią narzędzia gryzowe, które niszczą strukturę skały poprzez jej kruszenie w wyniku przemiany momentu obrotowego przewodu wiertniczego na udary oraz poślizg zębów po dnie otworu. W tego typu rozwiązaniach konstrukcyjnych energia kinetyczna obrotu przemienia się w energię potencjalną o wartości niezbędnej do zniszczenia skały, przez co uzyskuje się efekt urabiania górotworu.

Podstawowym elementem tego typu koronek są gryzy osadzone na łożyskach. Analogicznie jak w przypadku świdrów gryzowych, w koronkach można wyróżnić narzędzia z zębami frezowanymi (rys. 2.8a) do skał miękkich i zębami słupkowymi (rys. 2.8b) do formacji twardych.

Rys. 2.8. Koronka rdzeniowa gryzowa: a) z zębami frezowanymi, b) z zębami słupkowymi.

[67] [70]

Pomimo, że świdry gryzowe zostały pierwszy raz zastosowane w 1909 r. [96] przez Howarda Hughesa Sr, a powszechnie stosowane są od 1909 r. [36] [65] [97], pierwszą koronkę gryzową z zębami frezowanymi zastosowano dopiero w 1923 roku [18]. W 1926 roku firmy Hughes Tool Co i Reed Roller Bit Co. przedstawiły koronki gryzowe do twardych formacji skalnych z zębami słupkowymi.

Motorem napędowym modernizacji koronek gryzowych był projekt badań dna morskiego (Deep Sea Drilling Project) w latach 1969-1972 [18] [67]. Wprowadzano wówczas szereg usprawnień oraz modyfikacji dotyczących ilości gryzów, rozmieszczenia zębów i kanałów płuczkowych, a także sposobów uszczelnienia łożysk.

Poszczególne rozwiązania konstrukcyjne różnią się ilością, kształtem i rozmieszczeniem gryzów, typem i ilością zębów, a także systemami ułożyskowania. Produkowane są narzędzia składające się z trzech, czterech, sześciu i ośmiu rolek gryzowych. Posiadają one dwa rodzaje gryzów, umieszczanych na przemian: zewnętrzne do zwiercania dna otworu i ściany, oraz wewnętrzne do obróbki powierzchni rdzenia.

Podstawową wadą tego typu narzędzi są łożyska, które w głównej mierze decydują o żywotności koronek, a tym samy o techniczno - ekonomicznych wskaźnikach