7648595294

398 OJCZE KASZ.

Nie mam litości. Niechaj ginie dzicz przeklęta!

Obliczyć niepodobna ilu krzywd sprawcami,

ile krwi natoczyli!. . . Więc zemsta jest święta!. . .

W końcu — liczba ich mordów jest mi obojętną;

Jeden tylko rachunek zaszedł między nami,

I ten rachunek muszę obliczyć z tą wstrętną Czernią. Ja wiein to jedno : zabili mi brata!

Mego brata zabili — czy ksiądz to rozumie P —

Więc słuszna, by ginęli! Niech śmierć wszystkich zmiata!

Ha, strzały, huk granatów pryskających w tłumie,

Jakże mnie to upaja!. .. Hej! na te złoczyńcę,

Jeśli trzeba do rzezi zachęcać żołnierza,

Jeśli broni nabijać nie starczą im ręce,

Ot jestem ! Kto pomocy żąda, niech tu zmierza,

KS. PROBOSZCZ.

Niewieście — tak przemawiać!. . .

PANNA RÓŻA.

To motłoch nikczemny!

Przecież lud ten przedmiejski: kobiety, mężczyźni,

Dzieci, z którymi brat mój chleb łamał codzienny,

Lud, któremu łzy ścierał, koił serca blizny,

Ten właśnie w dzień komuny pierwszy jął się noży,

Gotów świat cały wyrżnąć, obrócić w perzynę! . .

A Jan mój tak ich kochał, mój baranek boży!

Godzień szedł gdzieś w poddasza, z jałmużną w gościnę,

Chleb im niosąc i grosze, bieliznę, odzienie,

Wszystkiem dzieli się z nimi co tylko posiada —

I od nich właśnie bratu takie wywdzięczenie:

Z ich własnych rąk w to serce strzał morderczy pada!...

Ile czynił dobrego brat dla tych nędzników,

Któż policzy ? Ot, widzisz!

(Oticiera gwałtownie szafę i dobywa z niej wytartą rewerendę i księży kapelusz)

Tu się przechowuje Rewerenda, kapelusz dwóch nie wart srebrników.

Mawiam nieraz do brata : „Aż wstyd mię przejmuje Z takiego jak ty księdza. Twa odzież zbyt lichą.

Trzeba już nową sprawić. Pieniądze w komodzie".

Lecz on na się spojrzawszy, odpowiada cicho:

„Różo! wczoraj widziałem biednych ludzi w^T głodzie.