scandjvutmp13101

54

Rosyanin powstał.

—    Rubla ? Zleś trafił. Nie mam ani grosza.

—    My oddamy... DobędziemL. aby tylko teraz... niedostatek niepohamowany... Ja jestem uczciwy człowiek, nie jak inni, oddam!

—    Ależ doprawdy nie mam.

—    Choć osiemdziesiąt kopiejek!

Rosyanin roześmiał się niecierpliwie.

—    Choć pięćdziesiąt kopiejek! — nastawa! Jakut. — Jabym kupił herbaty, a to wracać do domu tak z pustemi, z zupełnie pustemi rękoma... jakoś nie dobrze, nie można. Oni czekają!

—    Nie mam.

—    Pożycz! tobie powierzą, a nam nikt. Tu miasto, tu nas nikt nie zna. A ja oddam, jak tylko znajdę, przedewszystkiem tobie! Nie wierzysz mi?

—    Sam napożyczałem już wszędzie, gdzie było można odrzekł z goryczą — i mnie również nie powierzą. Lepiej pójdę, poproszę naczelnika, by kazał wydać ci mąkę.

—    Nie trzeba! — zawołał z przestrachem Urbańczyk. — My się skarżyć nie możemy, myśmy ludzie niewolni. Niech Andrzej sam, jeżeli zechce, a my jechać musimy... reny! — i kłaniając się nizko, cofał się ku wyjściu. Już się zwrócił ku drzwiom, już je uchylił, gdy znowu zawołał go gospodarz:

—    Ujbanczyk! nie gniewaj się, przyjacielu! Bóg świadkiem nie mam ! Weź choć to — dodał, podając mu pozostałe pół bochenka oraz ułamek herbacianej cegiełki.

Jakut spojrzał nań z wdzięcznością, wziął datek, chwilę się- zawahał, zrozumiawszy, że dają ostatki, wreszcie, nie dziękując, wyszedł w milczeniu.

—    Nie dał ? — zapytał przeciągle Dżjanha, za-